Aan den verlaten vijver

[p. 29]

Dichter's Monument.

Het is als in uw Heine-fantaisie:
De oude dichter, die zijn standbeeld zocht
In stad na stad en 't nergens vinden mocht -
Zìjn monument was eene melodie.

Zijn hooge monument was 't eigen lied.
Hij ging ter Rijnreis; toen het schip voorbij
Een hooge rots voer - 't was de Lorelei -
Zong àl het volk zìjn jong verdriet;

Zong àl het volk één schoon-beminden zang...
Geen die niet zong, bezield en luid; geen die
Het woord niet wist bij deze melodie...
En de oude dichter vond: hij zocht reeds lang.

[p. 30]

 

Zoo ieder onzer als zijn zingend woord

 

Wat harten vond, die 's avonds voor zich heen

 

't Herhalen in een schemer-broos geween,

 

Zoodat de stilte 't en de hemel 't hoort...

 

 

 

Zoodat de stilte 't teeder verder draagt

 

Naar waar een ander, ongeweten wacht,

 

Die zich verwondert... En herzegt het zacht...

 

Wie is het die nog méér van 't leven vraagt?

 

 

 

Wie is het die ooit méér in 't leven kent? -

 

O, 't lied, dat wat verlaten harten vond,

 

Zich rankend om eens anders leven wond,

 

Dat is een dùrend, heerlijk monument.