Bric à brac

[p. 2]

I am as free to say what I please, as a reader is free to shut me up when I do not please him. He will learn nothing and only meet questions asked, but not answered. He will see hares hunted, but not caught. He will confront odds and ends gathered together, as we gather feathers to stuff a pillow, mingle ingredients to make a bottle medicine, or set a palette to paint a picture.
Diversity rather than coherence was my object: to touch varied subjects in questing fashion, yet sometimes start an idea worth thinking about twice.
Eden Phillpotts
‘One Thing and Another’ (1954)

[p. 5]

Waarschuwing

Hoe vreemd het ook schijnen moge, zijn de stukjes hier bijeengebracht ernstig bedoeld. Dit verplicht hen die dit boekje ter hand nemen en doorbladeren, in het geheel niet het ernstig te lezen. Integendeel. Spruiten niet alle vermakelijke toestanden, in de wereld en op het toneel uit een misverstand voort? Wanneer alle mensen elkaar aldoor begrepen, zouden zij sterven van verveling. Het is daarom geraden daar zelfs geen poging toe te wagen. Ik heb geen behoefte mijn buurman te doorgronden. En ik stel er geen prijs op door hem doorgrond te worden. Leven is langs elkaar heen spelen. Waarbij wij alleen maar moeten trachten elkander geen zwaar lichamelijk letsel toe te brengen.

Voor tegenstrijdigheden neem ik geen enkele verantwoordelijkheid op mij. Wanneer ik op de ene bladzijde verzeker dat ik de huichelarij als een leuke levensnoodzakelijkheid con brio beoefen en op de volgende, dat ik de waarachtigheid een fraaie en begerenswaardige aangelegenheid acht, ben ik op beide bladzijden mijzelf. Alles is waar en nietwaar. Soms zelfs tegelijkertijd. Mijn uitspraken zijn dus slechts in schijn met elkaar in tegenspraak. En wij, u en ik, zijn het slechts in schijn oneens.

Het was, is en zal nooit mijn bedoeling zijn wie ook van wàt ook te overtuigen. Ik zou het heel naar vinden en als een inbreuk op de mij van nature toekomende alleenheid beschouwen, wanneer iemand met mij op ging lopen. Medestanders zijn hinderlijker dan tegenstanders. En zeker schadelijker voor iemands goede naam. Bovendien weet men nooit waar aanhang toe leidt. Men begint met tien samenzweerders en men eindigt met een S.A.

Tenslotte dit: ik ben heus geen isegrim. Ik ben gelijkmatig van humeur, inschikkelijk, welwillend, netjes. Ik leef ietwat teruggetrokken, maar wel rustig en aangenaam. Ik maak mij nimmer werkelijk boos. Ik ben niemand werkelijk kwaadgezind. Ik heb mij zelden ernstig over de mensen te beklagen gehad, omdat ik hen daartoe zo weinig mogelijk in de gelegenheid stel. En als er eens iets gedaan of gezegd wordt dat mij niet aanstaat, zorgt mijn slechte

[p. 6]

geheugen er voor dat ik het heel spoedig vergeet. Alleen vind ik het nu eenmaal werkelijk zeer prettig om op mijn manier te zeggen wat ik meen dat ik zeggen moet. Is dat nu zo erg?

Dit boekje vertegenwoordigt een gewilde wanorde. Voor nadere toelichting op dit punt verwijs ik naar het motto aan Eden Phillpotts ontleend, dat de toestand volledig weergeeft.