De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

't verlede ghevaer.

SEker Man van de hooghe berghen van Bauge, trock in 't midden van de winter, van synent, naer de Hooftstadt van 't Herdoghdom der Gebennen by d' Allobrogen, om daer te handelen. Toen hy naer de wegh, die toen met sneeuw bedeckt was, ghevraeght had, wees men hem dwers over een groote beemd, daer een pad was. Dese, de poel voor de beemd nemende, trock met sijn peert, daer hy op sat, daer over, sonder te dencken dat hy dertigh waterstroomen onder sich hadt. Hy, in de stadt ghekomen, begon de schoone en groote

[p. 228]

beemd, die voor de poort was, te prysen, en de ryckdom van de plaets naer de schoone weyden (soo hy meende) te schatten. Men seyde hem dat het landt kleyn, en de weyden weynigh waren. Hoe! seyde hy, dat is immers een beemd van dry mylen langh, en ten minste een breedt. Meent ghy de poel! seyde men tot hem. Wat poel? herseyde hy: want ick hebber gheen ghesien. Toen seyde men tot hem, dat de groote plaets, die hy ghesien hadt, een poel was. Men vraeghde hem wat wegh hy ghehouden hadt. Maer hy bevondt dat hy alleen, sonder behulp, en sonder andere gheleyde, dan sijn goede Enghel, dweers over dese poel ghetrocken was. Ieder wasser af verwondert. Men vertelde hem 'tghevaer, dat hy gheloopen hadt, soo schrickelijck, dat hy, door krachtigh inbeelden, de koorts kreegh. Hy begaf sich te bed, en stierf in soo vremden mymeryen, datmen geloofde dat

[p. 229]

sijn sieckte, die hem ter doodt braght, niet dan van een gheweldighe vrees quam.

Siet hier noch een ander, van ghelijcke uytgangh. Seker Jood, uyt het landt keerende, raeckte op sijn Ezel in slaep. Dit beest, de wegen ghewent zijnde, gingh over een smalle planck, die, als een Brugh over sekeгe schrickelijcke afgront lagh. Toen hy in de stat in sijn herbergh ghekomen was, wierden hem ghevraeght door welcke wegh hy quam. Hy seyde dat hy't niet wist. Des morghens braght men hem by de planck; op dat hy sien sou voor welck gevaer Godt hem bewaert had. Hy, dit siende, kreegh sulck een schrick, dat hy in onmacht viel, en noch niet weer bekomen is.