De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

Pythagoras kan wilde, ende onghetemde ghedierten met woorden bepraten, ende de selve bedwinghen.

PYthagoras gaende op sekeren tydt in de Somer, van Tarenten naet het veldt, ontmoete hy by gheval een Koe-herder, welcke het Vee dreef, waer onder een Os was, die op de gesaeyde Ackers gins en weder liep, jae alles vernielde ende aen stucken beet wat hem voorquam: Teghen welcke Koeherder Pythagoras dese volghende reden aenstelde, segghende: Staet op, ende weydt uw' vee, daer ghy toeghestelt sijt, ende staet soo stil niet, ende wilt ondertusschen de Ac-

[p. 263]

kers van andere luyden gheen schaede toevoeghen, maer verbiet uw' Os, op dat hy het Kooren verschoone. Desen dommen ende ongheslepen Boer, lachte den goeden Pytagoras heerlyck uyt, hem met dese woorden beschimpende: Ick hebbe die konst ende die spraeck noyt gheleert, waer mede ick teghen onvernuftighe dieren soude spreken, ende den Os verstaet myn Tael oock niet: maer ick sien u voor eenen konstighen Meester aen, daerom indien het u belieft, soo mocht ghy het verbodt in u eyghen naem doen, ende de schade selfs voor comen.

Pythagoras liet sich niet langh bespotten, maer gingh van stonden aen naer den Os toe, blies hem wat in het oor, waer op het ghediert hem terstont ghehoorsaemde, ende verliet de smaeckelycke kruyden der menschen, weder keerende naer sijn gheselschap.