Voor de overlevenden

[p. 48]

Vrijgezel

Er was een tijd voor ik jou kende,
dat ik leeg, maar vol ellende,
vloekend op de hele bende
in een kroeg te wachten zat
tot het meisje van mijn dromen
op een dag voorbij zou komen
en ik liet mijn tranen stromen
als ik weer een kater had;
en dat mijn geliefde vrienden
waarmee ik de muze diende
en geen rooie cent verdiende,
ook al had ik nee gezegd,
's avonds aan kwamen gelopen
om een praatje aan te knopen
en dan 's morgens straalbezopen
op de stoep werden gelegd.

Er was een tijd dat ik het meeste
te vertellen had op feesten
waar ik met verlichte geesten
vaak de politiek besprak,
waarin wij ons nooit vergisten,
mensen die het beter wisten
waren allemaal fascisten
die het aan verstand ontbrak.
Toen ik naar mijn navel staarde
en mij communist verklaarde
en met alle andere baarden
op de bom te wachten zat,
toen die maar niet wilde vallen
hoorde men al spoedig lallen
en we lagen met z'n allen
wereldvredig op de mat.

[p. 49]

 

In die tijd kon ik de vrouwen

 

met een kennersoog beschouwen

 

en ik wilde nimmer trouwen,

 

want dat kwam me niet van pas,

 

'k wilde enkel samenwonen

 

met een zwartgeklede schone,

 

om de burgerij te tonen

 

hoe ruimdenkend ik wel was.

 

Maar het was niet te vermijden

 

dat ik eenzaam was bij tijden

 

zodat ik vertwijfeld vrijde

 

met een meisje van 't ballet,

 

welke schoonheid snel verdorde

 

's morgens bij het wakker worden

 

met de peuken op de borden

 

en de kruimels in het bed.

 

 

 

Op een dag kwam ik jou tegen,

 

lief en klein, en zo verlegen,

 

druipend in de lenteregen

 

in de grote, vreemde stad.

 

Jij wist niets van provoceren

 

en je wilde me bekeren

 

en ik liet me alles leren

 

als ik maar jouw liefde had.

 

Nu zit ik de krant te lezen

 

en een burgerman te wezen,

 

'k hoef geen honger meer te vrezen,

 

maar toch denk ik soms met spijt

 

aan de tijd voor ik jou kende,

 

aan de vrolijke ellende,

 

aan de artistieke bende

 

van de goeie, ouwe tijd.