Voor de overlevenden

[p. 57]

Vrienden van vroeger
voor H.

't Is eindelijk een feit:
ik weet: ik ben volwassen,
ik moet nu op gaan passen
met werk en geld en tijd.
De jaren zijn voorbij
van luieren en leren,
onschuldig potverteren,
beschonken zijn en blij.
Ik heb een vrouw, een kind,
een doel om voor te leven,
maar gisteren dacht ik even:
waar is m'n beste vrind,
met wie ik indertijd
het leven attaqueerde
en Franse thema's leerde
en met dezelfde spijt
het meisje heb gekend
dat onze harten roofde
en zich daarna verloofde
met een derdejaars student.

Die jongen uit m'n klas,
die ouder was in jaren
en daardoor meer ervaren,
van wie dat boekje was,
dat later op een dag
door vader werd gevonden,
waarin die plaatjes stonden
waarop je alles zag.
De vriend die alle pret
en zorgen met me deelde,
de stoerheid die we speelden:
de eerste sigaret,
de eerste kuise zoen,
gekregen van een meisje,

[p. 58]

 

in ruil voor 't chocoijsje

 

waarvoor ze 't wel wou doen.

 

De vrienden uit die tijd,

 

waar zijn ze nu gebleven,

 

en soms denk ik dan even:

 

raakte ik mezelf soms kwijt?

 

 

 

De onschuld van een kind,

 

alleen te zien wat waar is,

 

wat vriendschap voor elkaar is,

 

terwijl je later vindt

 

dat alles anders is

 

dan vroeger in je dromen,

 

niets is er van gekomen:

 

zo heb je je vergist.

 

Ook ik heb vroeg of laat

 

dat liedje wel gezongen

 

van beste brave jongen,

 

maar met een hart vol haat.

 

Waar zijn m'n vrienden heen,

 

die 'k moeiteloos vertrouwde,

 

op wie ik dromen bouwde,

 

'k ben nu helaas alleen,

 

omdat ik nu wel weet:

 

je kunt op niemand bouwen,

 

je kunt geen mens vertrouwen,

 

dus droom ik maar - en vergeet.