Het joodsche lied

[p. 7]

Rondom het Jaar

[p. 9]

Rondom het Jaar

Ik kan niet keeren, ik kan niet verdragen
Wreede vervreemding, die mijn vreugd doorwroegt.
Er is geen dag, die mijn hart meer vernoegt
Sinds ik verloor het heil dier Heilge Dagen.

Schoonste van allen, Gij, Sabbath, mijn Vriend,
En vroeg in 't voorjaar 't lichte Lotenfeest
Als ieder vader voor zijn kindren leest
Hoe vroom Mordechai zijn volk heeft gediend.

Als 't Lente wordt, het feest der Overschrijding,
Gelijk geschreven staat, dat overschreed
De Doodsengel onze dorpels, die leed
Over Egypte bracht, maar ons bevrijding.

[p. 10]

 

Stil en bedroefd was de tijd van den Omer

 

Wij telden duldend tot het feest der Oogst

 

En der wetgeving, als de zon het hoogst

 

Aan Hollands hemel stijgt en het wordt zomer.

 

 

 

Daarna komen onze overdroeve dagen,

 

De zeventiende Tammoez, de Drie Weken

 

Tot Negen Ab, in zooveel vreemde streken

 

Weten de volken, dat wij hulploos klagen.

 

 

 

Maar het Nieuwjaar laat zijn Bazuinen schallen,

 

Eens ter bevrijding, nu nog ter beleering:

 

Tien dagen tijd van inzicht en bekeering,

 

Dan Jaum-Kippoer, de gerechtsdag voor allen.

 

 

 

In Doodskleederen bidden wij gehuld,

 

Want God is Koning van leven en dood;

 

Zijn wil voert veilig door drijvende nood

 

Wie 't hart als een wit kleed rein houdt van schuld.

 

 

[p. 11]

 

En 't blijde bloemenfeest der Looverhut.

 

Ieder nieuw jaar met nieuwe vreugd gezet,

 

Het Slotfeest en de Vreugde van de Wet,

 

Die ons, dwalende bannelingen, stut.

 

 

 

In laten winter, wanneer dagen duister

 

Niet dag worden, dalen zonder verblijding,

 

Vierden wij de week van de Tempelwijding:

 

Acht avonden met loflied en lichtluister.

 

 

 

Ik, die smaden en haten zoude, een Knaap

 

Vreezend en leerend ben ik toen geweest,

 

Dierbaar waren mij vastendag en feest,

 

Heerlijk van vrome droomen was mijn slaap.

 

 

 

Mijn jeugd verging, in den licht-open dag

 

Toog ik toen uit, een onbekommerd zwerver.

 

Vreugdzoeker, vreugdgenieter, vreugdenderver,

 

En nu? Dichter van wroegingen geklag.

 

 

[p. 12]

 

Nu ben ik een verlatene, verlangen

 

Verbijt mijn hart naar 't schoon, dat ik verstiet

 

Hatend en smadend, keeren kan ik niet,

 

En wat heeft mijn hart voor troost dan wat zangen?

 

 

 

Ik heb zoo veel bemind, gedwaald, geleden,

 

En 'k weet zoo goed: weerkeeren kan ik niet.

 

Maar toch, o, God, ik geef alles, mijn Lied

 

En al mijn Vriendschap voor één dag van vrede.

[p. 13]

Het Nieuwejaar ¹

Het Nieuwejaar: Verheugd wordt het begroet,
Met licht, liederen en bazuingeschal,
Of dit dan het laatste jaar wezen zal,
Dat een hoog volk vernederd leven moet?

Te-roe-ngoo roept: die mateloos verspreid
Vernederd leven tusschen hunne mindren
Trekken hartverheugd met have en met kindren
Uit ieder vreemd land naar nieuwe vrijheid.

1 Op Nieuwejaar wordt in onze kerken de bazuin geblazen met klanken, die heeten Te-roe-ngoo; Te-kie-ngoo; Che-wo-riem, Te-kie-ngoo-Ge-dau-loo. Wanneer ons volk bevrijd zal zijn wordt in den Hemel de Groote Bazuin geblazen.

[p. 14]

 

Te-kie-ngoo dreunt: de vaste voeten schrijden.

 

Alle wegen komen saam op één pad,

 

Naar Jeruzalem de heilige Stad

 

Op zijn heuvlen hernieuwd voor alle tijden.

 

 

 

Che-wo-riem dreigen: volkeren versperren

 

Toornig opgeloopen de vrije wegen

 

Wij wanklen niet: ons drijft het nooit verzwegen

 

Verlangen naar het Vaderland, het verre.

 

 

 

Voor ons vrij volk wijken de volkren al

 

De Te-kie-ngo-Ge-dau-loo wordt geblazen.

 

Mijn hart herkent met een verheugd verbazen

 

Zijn sterke stijging en sierlijken val.