Haadstik 26
Alle dichters binne Joaden
De Grutsk lêst it ferhaal oer De Jelk in pear kear oer, ferbetteret út en troch wat en set noch in pear wurden oan de sydkant. Lykas kûgeltsjesykje yn it gers, grutte titen fan it sweeffrommes, keatsballen út de feart fiskje, it sammeljen fan fytskaaikes en keatskaartsjes, lege fleskes ophelje (elk fleske wie in stoer wurdich), de hûn fan De Kob yn in sweefbakje, en noch in pear fan sokke saken. As er der ien kear mei te set giet kin it in aardich ferhaal wurde.
De Grutsk glimket as er it papier op de muorre spikeret. Op de tv-merke binne se oan it sjitten. Dan falt syn each op in stik yn de sneonskrante dêr't er mei in reade stift wat ûnderstreke hat. Hy nimt de krante en lêst it stikje tekst. Ja, prachtich, wat in skitterjend stikje poëzij fan de Russyske dichteresse Marina Tsvetajeva. Se skriuwt:
It kin wêze dat in bettere manier
Om wrâld en tiid te feroverjen
Foarbygean is, gjin spoaren nei te litten
En fierder hat se noch skreaun:
wolle is wat lichems dogge
en no binne wy allinne noch mar geast )
En as lêste skreau se (De Grutsk genietet):
Yn dizze kristlikste fan wrâlden
Binne alle dichters Joaden
De Grutsk skriuwt de rigels oer en plakt ek dit stikje papier op de muorre. As de lêste rigel wier is hat syn âlde lân gjin inkelde dichter. Dy't der al wiene hawwe se rêstich ôffiere liften, en sels dat wurdt troch
Auteursrechtelijk beschermd