Piksjitten op Snyp

[p. 153]

Haadstik 44
Biotoop fan fleis

It hat al healwei twaën west as De Frou út de binnenstêd lang gappet. De fyfde flesse wyn is leech. Se seit dat se noch dûse wol en freget oft De Han meigiet, want by har sil de drank sa njonkelytsen ek wol út de hûdgatsjes spuitsje. Tsjin De Grutsk glimket se dat it foar trije te lyts is yn de smelle romte fan de dûs. Hy kin letter wol nei harren skjinspuiterij. De Grutsk knikt en ferwikselet de stoel foar de bank.

Yn it achterhûs sjocht er hoe't de froulju elkoar de klean fan it liif skowe. Se tútsje elkoar en ferdwine yn de dûsromte. De Frou út de binnenstêd lit de doar iepen stean. De romte is yndied lyts. De Grutsk sjocht mei niget hoe't De Han in waskhantsje nimt en de rêch fan de Frou út de binnenstêd massearret. Har beide broadsjes skommelje hin en wer. Even hat er oanstriid en rin der hinne. Dan beslút er noch in flesse iepen te lûken. Hy is ommers allinne mar bolle. De Han sil fêst fan him skrikke.

Hy skinkt noch in glês wyn yn en sjocht nei de foarstelling fan de froulju. Wolken fan stoom jouwe de yndruk dat se yn de iere moarn boppe in greide dûnsje. Om elkoar hinne, fan elkoar ôf en op elkoar ta. De Han nimt yn elke hân in tyt fan De Frou út de binnenstêd. Se tutet de spienen, se nimt se tusken har lippen. Dan sjippet se de titen yn en weaget se yn har hannen. De Frou út de binnenstêd docht itselde mei De Han harres. Dan tútsje se elkoar wer op 'e mûle, en slaan de earmen om elkoar hinne. Sa draaie se yn in dûns fan wolken foar de doariepening lâns.

Even letter droegje se elkoar ôf, en rinne dêrnei de keamer yn. Se glimme yn it ljocht fan in spot oan de souder. Fjouwer spienen sjogge De Grutsk oan. De Frou út de binnenstêd jout oan dat de dûs frij is, en dat se him aansens ek ferwachtsje. Mei syn trijen is wol sa gesellich. Se gibelet en rint by de trep op. De Han folget. De Grutsk sjocht twa prachtige konten omheech fearjen. Dûnsjen hast. Hy fielt syn kul, dy fynt it fansels ek prachtich. It liket in moadesjo fan wibeljende broadsjes en sterke billen dêr't de spieren strak spand steane. Dan rint De Grutsk nei de dûs.

As De Grutsk nei in skoftke boppe komt lizze de beide froulju op de

[p. 154]

sliepflier ynelkoar ferstringele. It hat wol wat fan it prachtige skilderij fan Gustave Courbet dy't mear as hûndert jier lyn syn skilderij ‘De twa freondinnen’ skildere. De fjouwer skonken en fjouwer earmen binne as wjirmen omelkoar hinne teard. Dêre op dat skitterjend doek en hjirre op it grutte sliepbêd. De Grutsk sjocht de fjouwer billen dy't glimme fan it swit. De froulju tútsje elkoar, sobje as gekken op de spienen fan de boarsten en slikje elk stikje fel dat se mar berikke kinne. Se binne folslein ynelkoar fertize. De billen trilje en wibelje hin en wer. Boartsjend fleis, hy hat it noch net sa sjoen. Prachtich, dit geile fleis. Om yn te biten, om stikjes ôf te snijen en op te fretten. Slachters moatte yn 't generaal wol ferskriklik geile figueren wêze, oars soene se dochs net sa yn dy bargekonten omsnije kinne.

De Grutsk giet op knibbels sitten achter de froulju. Syn kul stiet al nijsgjirich te sjen. De Grutsk docht him de hoed ôf, sadat er noch mear útsicht krijt op de prachtige bergen en dellingen. Se genietsje beide. De Grutsk en syn grutte freon sûnder hoed. Dat libjende liljende fleis, dat glinsteret en beweecht en trillet en swit, hat har beide helendal yn de besnijing. De Grutsk leit syn harmen elk op in broadsje en streaket. Hy glidet mei de fingers troch de hernen en gloppen. De froulju kroane as er sacht oer har lytse fammen strykt, as er even yn de wiete fertikale eagen glidet. Hy komt noch wat tichterby en massearret de binnenkanten fan de boppeskonken. Dan wriuwt er oer de berchjes hier en glidet op 'e nij nei ûnderen.

De Grutsk draait rûntsjes om de twa lytse fammen, sadat de froulju beide de skammels op en del bewege. Hy tutet ien foar ien de fjouwer billen en strykt mei de harmen oer de skonken. Elk fan de froulju sobbet op in spien fan de oar. Mei in hân leavje se it oare boarst. Se meitsje sachte lûdsjes sa't bichjes dogge as se oan it jaar fan har mem lebberje. Dan skoot De Grutsk de twa liven fanelkoar en lizze se iepen en bleat heal op 'e rêch. De froulju sykje elkoars mûle wer. It liket wol oft se net yn 'e rekken hawwe dat De Grutsk de tredde yn it spultsje wurden is.

De Grutsk sjocht nei de twa prachtige boskjes hier dy't beide it begjin fan de wrâld oankundigje. Mei de wiisfingers glidet er troch de healtichte eachjes. Heel stadich. Dan foeget er de wiisfinger der by. Hy lit se twa by twa ferdwine yn de wiete jisters fan de froulju. Hy draait

[p. 155]

rûntsjes oan de binnenkant fan de jisterkes. Beide froulju bewege de skammels. Hin en wer. Op en del. Se genietsje, en De Grutsk genietet ek. Syn kul kloppet as in gek en wol witte wannear't it no heve sil. Mar De Grutsk leit him út, dat se sûnt dizze jûn tegearre in boartersbolle wurden binne. Se sille skilderijen útelkoar helje en dêrnei nije skilderje. Der sjit him in fresko yn't ûnthâld út âlde tiden. De ferneamde Bruce Nauman hat dat fansels ek brûkt. Der is neat nijs ûnder de sinne. Mar syn kul hat fansels wol in bytsje gelyk, want sa't it no giet is it net helendal earlik ferdield.

De Grutsk lûkt De Frou út de binnenstêd wat nei ûnderen en spraat har skonken. De Han skrikt - it liket wol oft se him no foar it earst sjocht - mar se bliuwt mei har mûle oan dy fan De Frou út de binnenstêd fêstklonken. Dan giet De Han op knibbels sitten, sadat har prachtige kont grutsk omheech stiet foar de eagen fan De Grutsk. Hy streaket de broadsjes fan De Han en rint mei syn hân oar har liif nei har boarsten. Dan lûkt er har omheech en tutet har op de mûle. Hy fertelt oer it skilderij fan Courbet en dat se no in part fan it skilderij fan Bruce Naumans skilderij yn it Stedelik fêstiizze kinne.

De froulju gibelje. De Frou út de binnenstêd jout in tikje tsjin syn kul, komt dan heal oerein en nimt him even yn de mûle. Se sobbet in pear tellen. Syn kul is út de skroeven, mar De Han sjocht mei in heal each. De Grutsk giet stean en lûkt De Han mei omheech. Hy hâldt har kont tsjin him oan en leit syn kul yn har kontnaad. Mei syn hannen omfettet er har boarsten en dan skoot er har boppe de holle fan De Frou út de binnenstêd. Dy slikket har al om de mûle. De Grutsk seit tsjin De Han dat se har troch de knibbels sakje litte moat oant boppe de holle fan de Frou út de binnenstêd.

De Grutsk rint nei it fuottenein, knibbelet tusken de skonken fan de Frou út de binnenstêd en bringt syn kul foar it dweiltrochwiete tredde each fan De Frou út de binnenstêd. Hy lit syn kul wat boartsje mei de eachlidden, nimt dan de boarsten fan De Han yn syn hannen en glidet streekrjocht djip yn De Frou út de binnenstêd. Dy sjit mei de holle omheech en sûcht har fêst oan de wiete eachlidden fan it tredde each fan De Han. De Han kroant en beweecht har kont. De Grutsk docht itselde mei syn kul. Hy lûkt De Han wat nei him ta, draait har holle in heale slach en nimt har mûle yn sines. Hy byt in bytsje yn har lippen.

[p. 156]

Dan lit er har los en lek har hannen op har boarsten. De Han streaket har eigen boarsten. De Grutsk beweecht stadich en draait mei in wiisfmger om de lytse faam fan De Frou út de binnenstêd. De froulju reitsje beide automatysk yn in hegere fersnelling.

De Grutsk stekt de wiisfinger fan de oare hân yn de mûle fan De Han. Se rekket oan it sobjen en sûgen. Dan begjint se te triljen, en even letter bart itselde mei De Frou út de binnenstêd. De beide liven fan de froulju skodzje. De Han glidet stadich njonken De Frou út de binnenstêd op it bêd. De Grutsk lûkt him werom en draait De Han op har liif. Hy spraat har skonken, en knibbelet. De Frou út de binnenstêd sjocht him dizenich oan. De Grutsk giet achterlâns it tredde each yn fan De Han. Dy kroant in bytsje. De Grutsk streaket de rûne broadsjes fan De Han, har rêch en dan slacht er syn hannen om har boarsten. Hy hat hâldfêst en komt djip yn De Han. Dêr plantet er syn sied. De Han skokt in bytsje. As er him weromlûkt nimt De Frou út de binnenstêd syn kul yn har mûle. Se slikket. Dêrnei giet se mei har holle op syn lofterskonk lizzen. Se sjocht him oan. De neonljochten fan Bruce Nauman binne dôve. It skilderij is wurklikheid wurden.