Piksjitten op Snyp

[p. 191]

Haadstik 54
Boddy-Aat mei gers

‘Moatsty foarstelle dat wy eartiids al dwaande wiene mei Boddy-Aat. Miskien kinsty it ek noch foar de geast krije. Ik kuiere mei in plûmke reid of in sprytsje gers oer it bleate bealchje fan De Ank. By de A-peallen sil it wol west hawwe. Hjoed de dei wurde bern foar sokke aktiviteiten opsletten, nei de psychiater stjoerd of terapeutysk behannele yn in klinyk mei wite muorren en mei minsken yn wite jassen. De âldelju fan sokke bern wurde as útskot bûten de mienskip setten. Mei de noarmen fan no hiene se it hele âlde doarp wol op terapy stjoere kinnen. Wy hâlden fan boartsjen en eksperimintearjen. Hawar, dat woe ik nochris neigean mei De Sas. Ynstee fan tatûaazjes wiene it reade en blauwe bolpinstreken. Ik woe neigean oftsto it noch yn dyn ûnthâld hiest.

Do seist datsto De Ank nei har fyftjinde-sechtjinde eins net wer moete hast. Dat kloppet, want De Ank wie doe al wat oerémis fan De Dêk, mei wa't se letter ek troud is. Dy De Dêk wie altiten wat oergeunstich op my. Ik wit noch goed dat er my ris mei it skoalswimmen yn Dryhús in pear kear heel lang ûnder wetter treau, ûnder it brechje tusken it djippe en it ûndjippe. Hy wie in pear jier âlder, en foaral op dat stuit folle grutter.

Ik koe him net de baas, en boppedat wie ik ek gjin wettertiger. Dêrnei hie ik it net mear sa begrepen op swimmen en swimbaden. Doe snapte ik neat fan De Dêk, mar letter krige ik troch dat er oergeunstich wie op De Ank en my. Fanôf de legere skoalle al wiene wy wat fereale opelkoar. Dêr koe er net oer. Ik fûn De Dêk in grizel, en miskien hie De Ank letter wol deselde gedachten, want se is al lang net mear by him. De Ank hat my letter opsocht doe't se dy De Dêk sjitte litte woe. Wy hawwe hjirre yn de Grutstêd oeren praten, wol trije dagen lang. Ik wist net presys wat se socht en wat se woe, mar wy gongen tegearre foaral nei it ferline werom.

Se wist noch krekt de dei dat wy ús earste diploma hellen, in tritich jier dêrfoar, en wy it fierd hiene op in bankje yn it park tsjinoer de bushalte. Ik hie dat al lang fergetten. Doe't De Ank even foar my troude fielde ik dat in bytsje as ferrie, mar sij hie ûngefear itselde gefoel hân

[p. 192]

doe't ik troude. Tsjin har mem hie se sein dat it eins net koe. De trije dagen dat wy tegearre wiene yn de Grutstêd hawwe wy net praten oer leafde en ferealens.

Wy hawwe in aardich toanielstik sjoen en benammen yn kroegen tahâlden. Ik werkende wol wat fan eartiids, foaral doe't se de earste kear op my tarinnen kaam. De krollen dûnsen har om de holle. Se rûn noch presys gelyk en ik fûn har hannen en fingers noch altiten prachtich. Ik frege my wol ôf hoe't har bealchje nei de Boddy-Aat mei gers en kleurde bolpinnen der no útsjen soe. Mar fierder neat. Se wie ek wer fereale, en ik ek foar in part. Ik koe mei gjin mooglikheid betinke oft ik wat misrûn wie. Der sieten miskien ek tefolle froulju tusken De Ank doe't se fyftjin wie en no nei in goed tritich jier. Yn in stille strjitte hawwe wy letter noch in ferske songen út it âlde lân. Twastimmich, en dat joech wol sawat oan hoe't de wrâld der by lei.

Letter sei De Sas: - Doe't jim fyftjin wiene hie de passy noch gjin kâns krigen en in goed tritich jier letter wiene jim al oer de passy hinne groeid. Guon sykje dat yn froulju lykas ik en betelje der grou foar, mar wat west hat kinst noait wer werom keapje. Moatst De Ank mar djip yn dy koesterje, want sa'n famkesbealchje hast noait wer fine kinnen. Ek net yn dyn eigen bern doe't se lyts wiene (guon folwoeksen manlju en froulju miene dat yn har pederastyske heechmoed). Ald fel kinst noait wer jong strike.’

De Grutsk ferbrekt de ferbining en ik bliuw noch minuten sitten mei de hoarn foar myn ear. Ik sil gers sykje yn it parkje, en wat reidplûmen. Dy komme yn in faaske, want ek ik haw myn eigen De Ank hân.