Piksjitten op Snyp

Haadstik 57
Wy fleane mei 160 k/h yn koma de dyk oer

Nei't De Grutsk noch in jonkje nommen hat, it ferhaal oer de kastlein yn him opropt, sil er in dûs nimme. Syn soan sliept fêst al. Hy is út 'e liken fan it gesjou oer de kluten en troch de wiete gersfjilden. De Grutsk wifelet oft er noch even sjen sil oft de jonge yndied sliept, want hy fielt him wol tige min op 'e bealch. Hy docht de doar iepen en knipt it ljocht oan.

Syn soan leit frjemd op it bêd. It liket wol oft er sa delfallen is. Hy rint op him ta, en hy is wat fernuvere. Sa sliept er oars noait as er ris in nacht thús bliuwt. De Grutsk knibbelet by it bêd. Hy heart syn soan amper sykheljen. Jezuskristus, hy leit der ferdomme hast foar dea by. De Grutsk beweecht in eachlid fan syn soan, en dan it oare ek. Hy skrikt him in ûngelok. Der is wat oan de hân. Dat is wis. Alles oan syn soan stiet yn de brân. Hy moat wol in fûleindige koarts hawwe.

De Grutsk giet stean, en rint nei de spegel yn de dûsromte. Hy sjocht nei himsels, hy stiet yn berie, en praat tsjin himsels yn de spegel. Hy freget himsels ôf oft er de moarn ôfwachtsje sil of no syn hûsdokter skilje.

De wykeinferfanger fertelt him dat er wiete kâlde doeken om de polsen en op 'e foarholle lizze moat. De Grutsk smyt trije hândoeken yn in wasbak mei kâld wetter en bringt se even letter nei syn soan. Dy reagearret noch altiten net, en wurdt ek net wekker fan de iiskâlde

[p. 198]

hândoeken. Nei in pear minuten binne de doeken like waarm as it fel fan syn soan. De Grutsk snapt dat dit dus gjin bliksem jout.

Hy skillet op 'e nij en easket dat de wykeinpik mei gauwens komt. Dy stribbelet earst noch tsjin, mar De Grutsk beweart, dat syn soan gjin inkeld teken fan libben mear jout. Hy oerdriuwt net, want it is ferdomme hartstikke wier. De pik seit ta dat er komme sil. Dêrnei skillet er De Gud dy't as ferpleechster op in ambulânse rydt. Dy tinkt nei syn ferhaal dat de jonge fêst bewusteleas is, en as er ek reade pjukjes op it liif hat, en fierder op syn lichem, sil it wol meningitus wêze. Se seit ta dat se der mei gauwens wêze sil. Mei de auto en de sjofeur.

Even letter stiet de wykeinpik yn gedachten nei syn soan te sjen en freget De Grutsk oft de jonge miskien in spuiter is. Hy ûntlient dat oan de reade flekjes op syn earmen. De Grutsk batst deryn en wiist de kloat der op dat spuiters reade groeden op 'e ieren hawwe. Dat is hjir net it gefal en dit moat dus wol wat oars wêze. Hy triuwt him in earm lyk foar syn snuffert. Op dat stuit rint De Gud al by de trep op. Achter har komt de sjofeur yn syn wite overall.

De Gud befêstiget har miening. De wykeinpik twifelet noch, mar De Gud wachtet net op syn beslissing en sij en de sjofeur bine syn soan op in lúkse ljedder mei touwen. Syn soan moat streekrjocht nei it sikehûs. De Grutsk fljocht achter har de trep del en start syn hierauto, dy't er gelokkich noch net werom brocht hat. De wykeinpik stiet it allegearre mei ferbjustering oan te sjen. Hy seit tsjin De Grutsk, dat er mar net te hurd ride moat, want dat it by nacht libbensgefaarlik is. Dy ambulânse rêdt him wol allinne. De Grutsk flokt in pear kear, en byt him dan ta, dat hy - de pik - mei syn kloatehâlding fêst wol noait ien rêde sil. Hy wiist him noch op de doar dy't iepen stiet en raast dat er de doar ticht dwaan moat. Dan reest er ek fuort.

De Grutsk kin de ambulânse krekt byhâlde. Mei in hûndertensechtich kilometer op de telmasine reze se troch de nacht. Troch stopljochten oft se net besteane. Syn hert kloppet, hy flokt, hy raast, en set de radio wiid iepen, en tagelyk ek de ruten yn de foardoarren. Dy sirene foar him hat wol wat help nedich. Janis Joplin sjongt oer har Mercedes en de iensume god yn har liif, en De Grutsk swart by dit prachtige ferske dat dy pik der oan giet as syn soan it net hellet. Oan it mes, ek dy fint mei syn bline wykeineagen.

[p. 199]

Yn it sikehûs is gjin inkelde spesjalist. In haadsuster befêstiget de lêzing fan De Gud en fertelt De Grutsk heel realistysk dat der net in soad kâns is dat syn soan rêden wurde kin. Se kit him út dat se der daalk liters penisilline en focht yn spuitsje sille. Hy moat yntusken de famylje mar skilje. De triennen spatte de Grutsk yn syn eagen, en it is mar goed dat de wykeinpik net oanwêzich is, want hy hie him dan dêre op itselde stuit de strôt omdraaid.

As er elk skille hat rint er nei it keammerke dêr't syn soan leit. In jong frommeske fan deselde leeftiid - ek in jier of sechtjin of santjin - sit njonken syn soan en sjocht nei de flessen dy't yn it lichem fan syn soan leechrinne. De triennen rinne har oer de wangen. Se strykt oer de foarholle fan syn soan. De Grutsk flechtet nei de gong en slacht dêre mei twa fûsten op de muorre.

Godferdomme, syn soan yn koma. Dêrby fergelike binne diskusjes mei boeren oer ferbean lân en besit strontproblemen. Sokken binne al komateus foardat se oait yn in koma lein hawwe. Dan leit de haadsuster him út dat se pas yn de moarntiid witte sille oft er it oprêdt. Mar dat wol net sizze dat er dan ek al wekker wurdt. Se strykt him oer in hân en wiist him dan op in keammerke dêr't er wachtsje kin. Dêr kin er sjekjes draaie en neitinke. Se seit dat er wachtsje kin, mar hy freget him ôf op wa't en wat er wachtsje moat. It is twa oere nachts. Op in lêstafeltsje leit ‘De Glim’. Hy wist net dat dy noch bestie, en hy twifelet oft er no krekt dat blêd nedich hat. Hoe krije se it yn 'e harsens en smyt sokke blêden op in tafeltsje dêr't men wachtsje moat op de dea of op it libben. In liter drank soe better wêze. Hy beslút en draai al fêst wat sjekjes foarút.