Piksjitten op Snyp

Haadstik 60
Dûnsje yn liende skuon en klean

De Grutsk lêst de oantekens oer de klean fan syn pake dy't er de tredde hoer foarlizze wol, de ramplasante fan De Syl sis mar. It betsjut dat er dy âlde klean wer foar 't ljocht helje moat, se oanlûkt en dan yn dy klean mei har dûnsje kin. Fêst sille deselde emoasjes werom komme. De seare teannen, en foaral it swit dat him út syn kop spuite. Hy wol dy koarte fragminten nei syn meilêzer stjoere, en in ôfskrift nei De Psyk. Feestfiere mei de grutste leafde út dy dagen yn de âlde te lytse klean fan syn pake. Hy skuort yn de boeken om en op it lêst fynt er it fers dat er dêr oait ris oer skreaun hat. Ek dat moat meistjoerd wurde, want it jout wol sa ûngefear oan hoe 't er dêr yn dy ferneamde tún dy nachts omrûn hat. Hy sjocht noch de snieklokjes út de froastige grûn kommen. De moanne sil dus wol boppe dy tún stien hawwe:

Dingen dy't foarby geane
en soms werom komme

De tún fan de prinses, desimber 19safolle, Ljoeterp

De Gertrud Céline l.c. en ik
krappe skuon fan pake
blier op 'e tonge
wurden op raljes
kûgelgatten yn 'e nekke
spjalte krantetinzen

[p. 205]

(en)
fyts
trein
bus
radio
tillefoan

(en)
foto's
brieven
jas mei blauwe kapúsjon en reade strik
fallen tekens yn in lânskip fan beton:
gers siket him in wei troch nije groeden

(en)
dingen dy't weromkomme
faak foarbygeane soms
myn trix cuperus.

Wat in fers oars. Hy krijt de triennen yn de eagen. En dy De Triks net te ferjitten. Hy is benijd yn hokker oarde se tahâldt hjoed de dei.

Mar dan sit er ynienen wer foar it buro fan De Em, nei't er de lêste stikken fynt fan syn brief oan it haadburo fan de belêstingen, dêr't er útleit hoe't de foarken yn de boerekoal stean. Hy kin ommers net ferantwurdlik wêze foar ynkomsten fan besit - fan in wenarke op De Hern - troch ferhier, omdat dy wenarke by syn eks bleaun is. As sij dat ding ferhiert, en der dus oan fertsjinnet kin soks kwealik by syn ynkommen opteld wurde. En dan ek nochris in hûndert persint boete, omdat er der noait in wurd oer sein hat. It is godferdomme by de beesten om 't ôf. Wêrom is er doe ek net fierder gongen mei De Triks út de tún, byneed yn dat kloatepak fan syn pake. De Grutsk slacht mei de fûsten op de tafel. Dan lêst er wer fierder.

Syn eks hat beweard dat hy de opbringsten fan dy wenarke krige, omdat sij al in grutte alimintaasje ûntfong dy't er fan syn ynkommen ôflûke koe. Op dat stuit heart er har wer razen oer syn smoarge hannen, en hy freget him ôf wa't no eins smoarge hannen hat. De Em woe

[p. 206]

nearne fan witte, en sei dat in keale hûn altiten keal bliuwe sil. Op dat stuit fleach it bloed him nei de harsens en skuorde er De Em oan syn strik oer it buro. En wer slacht er mei de fûst op de tafel. Op dat stuit begjinne se njonken him wer mei harren gesjit. Skriuwen kin er no wol ferjitte. Hy sil mar ris in fisite by de buorlju bringe, want dit roait sa njonkelytsen nearne mear nei.

Op de televyzje fynt er noch in briefke dat er út iten moat mei De Frou út de binnenstêd by in âld-lângenoat. In kollega fan De Frou út de binnenstêd. De Sjof hyt er. It sil wol wer ien fan dy healsêfte sekken wêze dy't meastens as bijen om De Frou út de binnenstêd hinne gûnzje. Boppedat, eks-lângenoaten yn de Grutstêd hat er ek net sa'n hege pet fan op. Watte, meastens binne se noch te beroerd om de âlde taal te brûken, want dy is wat ‘fersleten’ yn al dy jierren. Op sokken kotst er, en as er koe soe er der oerhinne mige sa't se oait by De Ants diene. Bemige, ophingje en fêstspikerje. Sokssawat. Op âld en nij bygelyks. Ek dat ferhaal moat nedich op papier.