Piksjitten op Snyp

Haadstik 89
Kealfretten hazzekop op stelten

De Grutsk draait it ljocht wer wat heger en freget it frommeske oft se ek noch kâld is. Miskien wol se wol wat klean, mar hy hat fansels allinne mar manljusklean. Miskien earne in lyts slipke dat lizzen bleaun is troch ien mei in te hite kont. Mar alla, dat is net genôch fansels. En dy manljusklean dat roait eins nearne nei, want se hat oan ien bokse wol genôch. In pear sokken, in tysjut, no ja, hy moat ris even sjen oft der wat te ferhapstûkjen is yn ien fan de kasten. Earst kin se wat him oanbelanget de gele sprei wol om har liif teare.

Even letter komt er werom mei in minyslip fan De Frou út de bin-

[p. 307]

nenstêd dy't okkerdeis ek nochris te hyt wosken is en dy't no geskikt is foar in famke fan seis of sân. Se sil der fêst yn passe as har kutlippen teminste net te grut binne, want wat ek meager wurdt oan froulju dy't net mear ite, de lippen fan it tredde each en de titen bliuwe fakernôch gelyk. De Grutsk hat ek noch in pear sokjes fûn dy't lykas it broekje te hyt wosken binne. Ek tige geskikt yn dit gefal. Sa sjogge je mar wer, fuortsmite is der wat him oanbelanget yn dizze fuortsmytwrâld net by. Alles kin syn plak wer krije. Yn de kast hat er ek noch in swart tysjut fûn fan himsels dat se wol as jurk brûke kin. De gele sprei kin der dan oerhinne teard wurde as in soarte fan stola. En as lêste hat er in âld mûtse opfandele. Dy is fergetten troch in freon dy't bulten mûtsen hat, omdat er ek mei in keale kop rint. Dy moat se mar op har holle sette, want De Grutsk kin út soarte net tsjin keale koppen. It is krekt oft sokken har harsens dan te opsichtich toane, en dan fielt er te gau wat se tinke en wat se wolle. Foaral as der neat yn sa'n kop sit hat er yn 't foar al de grutste argewaasje. Hy kin der absolút net oer. Allinne dat is al genôch foar syn kul om noait wer omheech te kommen.

Nei in pear minuten hat it frommeske de klean om de lea hingjen. Se liket wol in fûgelferskrikker sa't De Lep dy altiten yn de weetfjilden stean hie. Mar hawar, der is no better mei te praten. Op in bonkerak kitse alle wurden ôf.

Nachts - of leaver de moarns betiid - lizze se dan dochs noch nêst elkoar op de matras. Under de sprei. De frou hâldt de mûtse op, want dy keale kop krijt De Grutsk de senuwen fan. Se wol graach dat er har neukt, want hy hat har dochs mar fan in wisse dea rêden. De Grutsk lek har út, dat er gjin nocht hat. Hy besjocht har wol even fan tichteby. Foaral har kut, want hy is benijd hoe't sa'n Filipynske kut der útsjocht. En syn psyk sil ek wol benijd wêze. Se hat him ferteld dat se dêr wei helle is - yn feite opkocht - en no yn de toer op seis heech har wurk docht.

De Grutsk skrikt fan de krater tusken har skonken. Sis mar, tusken har noch krekt mei fel bedutsen bonken. As it frommeske meielkoar in sechstich pûn is, is it in soad. Allinne har kut liket normaal, dat wol sizze, dy is net lytser wurden en liket troch dat meager liif ferskriklik grut. Krekt wat foar dy hingsten dy't oan al dat oare dochs gjin boadskip hawwe.

[p. 308]

It frommeske krûpt deun tsjin him oan en slacht har rjochterskonk oer him hinne. Hy doart syn earmen hast net om har hinne te slaan. Foardat er it yn 'e smizen hat is der wat brutsen yn dy rige bonken. Op it lêst rôlet er har oer him hinne en leit har op syn liif en boarst. As in fûgeltsje, dat by him eartiids as jonkje waarmte socht. Se sûzet mei gauwens fuort en even letter sliept se as in marmot. Ut en troch ropt se wat yn har sliep, mar De Grutsk kin der net wiis út wurde. Dan kroant se wat en begjint har fel wat wiet te wurden fan it swit.

De Grutsk strykt har even oer it bealchje - tusken de bonken troch - en fuort dêrnei wurdt se wer rêstich. Yn syn lofterhân hâldt er har lyts kontsje. Se is achttsjin hat se sein, mar De Grutsk twifelet der oan. Mei syn rjochterhân strykt er oer har rêchbonke. Hy kin de skernieren hast telle, ek hjir sit hast gjin fleis of fet.

Har holle leit krekt ûnder syn kin. Ut en troch slikket se mei har tonge yn syn hals. It docht him tinken oan in jonge kat of oan in kealtsje. Dy binne ek altiten dwaande en slikje mei har tonkjes. De mûtse kribelet yn syn gesicht, mar hy lit it mar sa. Alles is better as dy keale kop. Dy liket tefolle op sa'n lyts keal hazzekopke dat se wol fûnen yn de maitiid as se eartiids oan it aaisykjen wiene.

De Grutsk docht gjin each ticht. Moarn sil se dochs nei in oar plak moatte. En dan sjit him ynienen De Fryd yn it ûnthâld. De tophoer, of it ropfrommes, dy't de hege Piten fan it ministearje en de sakelju begeliedt op harren reizen nei it bûtenlân. Fansels, De Fryd, de hoer dy't in freondinne wurden is. Dy moat er freegje om in oplossing foar dit gefal, foar dizze meagere kollega. Se kin wol twa kear yn De Fryd.