Werken. Deel 2: Proza
(1895)– Hadewijch–
Auteursrecht onbekend[XIX]
Ga naar margenoot+God si met u ende gheve u mede
gherecht bekinnen van minnen sedeGa naar voetnoot(5)
ende make u condech wat dat si.
Ga naar margenoot+Ic minne lieve ende mijn lief mi,
alsoe de bruud seghet in de cantiken.
Die ghenoech der minnen woude wiken,
hi soude noch minne verwinnen al.
Ic hope dat noch wesen sal;
Al eest ons .j. deel te lanc,
wete wi alles der minnen danc.
Die rechter minnen wilt smaken,
Eest in dolen, eest in gheraken,
Hine sal houden pade noch weghe,
Die dolen sal na der minnen zeghe,
| |
[pagina 67]
| |
Beide in berghe ende in dale.
Bi vreemden troeste, in pine, in quale,
Buten allen weghe van menschen sinnen,
Dreghet hem dat sterke ors van minnen.
Want redene en mach begripen niet,
Hoe minne met minnen lief dore siet,
Ende hoe minne in allen levetGa naar voetnoot(1) vri,
JaGa naar voetnoot(2) alse si ter vriheit comen si,
Die vriheit die de minne can gheven,
Sine spaert doet, noch leven.
Si wilt
Ga naar margenoot+al, minne, sine wilt niet men.
Ic late den rijm hiers ute den sen.
Want met ghenen sinnen en machmen uteGa naar voetnoot(3) bringhen de materie van minnen, Daer ic u in meyne ende wille; ic en segghe niet elGa naar voetnoot(4); daertoe behoeft men metter zielen te sprekene; Onse materie es te wijt, want wi nemen minne die god selve bi naturen es. Ghewareghe minne en hadde nie materie. Si es sonder materie metter riker vriheit van gode altoes ghevende in rijcheiden, Ende werkende met fierheiden, Ende wassende in edelheiden. Ay, moesti volwassen na uwe werdecheit, daer ghi van gode toe ghemaent sijt sonder beghin, Hoe moechdi ghedoghen dat god uwes ghebruket met siere naturen ende ghi niet sijns en ghebruket. Hoe mi dat becomt, dies moetic swighen, wantGa naar voetnoot(5) dat ghi hebbet, dat leset; alse gi wilt, ic sal swighen. God moete werken na sijn betamenGa naar voetnoot(6). Ic mach segghen alsoe iheremias seide: Here, duGa naar margenoot+heves mi bedroghen, ende ic ben gherne bedroghen van | |
[pagina 68]
| |
Ga naar margenoot+di. Die ziele die ongherijnlecstGa naar voetnoot(1) es, die es gode alre ghelijcst. Ongherijnleec houdet u van allen menschen indenGa naar margenoot+hemel ende inder erden tote dien daghe dat god verhevenGa naar margenoot+heven es vander erden Ende dat hi u alle dinc met hem mach trecken. Selke segghen dat hi meinde, ane den cruce daer hi ane verheven was, Mer alse god ende die zaleghe ziele j. sijnGa naar voetnoot(2), soe es hi metter zalegher zielen alre scoenst volhoghet vander erden; want alse haer el niet en es dan god, Ende si ghenen wille en behoudet dan dat si sijnsGa naar margenoot+enechs willen levet, Ende de ziele te nieute wert, ende met sinen wille wilt al dat hi wilt, ende in hem verswolghenGa naar margenoot+es, ende te nieute worden, soe es hi volhoghet vander erden, Ende soe trect hi alle dinc te hem, Ende soe wertse met hem al dat selve dat hi es. Die verswolgheneGa naar margenoot+zielen die aldus in hem verloren sijn, die ontfaen in minnen hare zielen half, alsoe de mane hare licht ontfeet vander sonnen. Die eneghe kinnissen die si dan bringhen van dien nuwen lichte, danen si comen ende daer si wonen, soe veet dat eneghe licht dat ander ane, ende soe werden deGa naar voetnoot(3) .ij. halve zielen een ende soe eestGa naar margenoot+tijt. Haddi na dit licht ghebeidet, u lief te kiesene, soeGa naar margenoot+mochtijs vri zijn, want si met dien eneghen lichte, daer god hem selven met cledet, vergadert ende ghecledet sijn. hoe dese .ij. halve zielen een werden, daer hoert herde vele toe. Ic en derre nemmeer af segghen, want mijn ongheval es te groet ter minnen, Ende oec omdat die vreemde netelen souden planten daer de rosen staen souden. DusGa naar voetnoot(4) late wijt; nu God si met u. |
|