Jonas de boetgezant

[p. 20]

Jonas profecy.
Het tweede hooftstuk.

De Heer nu beschikte eenen grooten visch om Jonas in te slokken:

en Jonas was in het ingewant van den visch drie dagen- en drie nachten.

1. En Jonas badt tot den Heer zynen Godt uit het ingewant van den visch;

2. En hy zeidt:

[p. 21]

Poetische uitbreiding van Jonas histori.aant.

DE Godtheit, die wel slaet, maar teffens ook behoudt,
Hadt middlerwylen in het schuimend pekelzout
Een' grooten visch beschikt om Jonas te behoeden
Voor 't ysselyk gewelt der grondelooze vloeden.
Die slokt hem levendigh, gelyk een' brok, in 't lyf,
't Welk hem (o wonder!) tot een woonplaets en verblyf
Drie heele dagen strekt gevolgt van zoo veel nachten.
Wie kan gelooven, of begrypen met gedachten,
Hoe eenigh mensch in zulk gevaer niet zou vergaen?
En echter Jonas heeft zoo lang dit doorgestaen.

De balg van 't ondier kan hem thans een tempel strekken,

Om krachtiger dan oit zyn godtsvrucht op te wekken,
En biddende met Godt als in gesprek te treên,
Tot wien hy 't bange hart dus uitstort in gebeên:

[p. 22]

[Histori]

Ik riep uit myne benaeutheit tot den Heer, en hy antwoordde my:

uit den buik des grafs schreide ik, en gy hoorde myne stem.

3. Want gy hadt my geworpen in de diepte, in 't harte der zeen, en de stroom omringde my:

alle uwe baren en uwe golven gingen over my hene.

4 En ik zeide: Ik ben uitgestooten van voor uwe oogen:

[p. 23]

[Poëtische uitbreiding]

Schoon ik hier levendigh in d'ongestuime golven

Door uw verbolgenheit bedekt ben en bedolven:
Ik vlei my echter, dat de bede, die ik stort
In deze elende, niet van u verstooten wordt.
Van hier kan ook 't gebet ten hoogen hemel draven.
Van hier uit dezen visch, waer in ik leg begraven,
Als in een grafspelonk, kan echter het geluit
Van myne kranke stem, door wint noch stroom gestuit,
Zelfs boven zon en maen en alle wolken stygen,
Om by uw Majesteit alleen gehoor te krygen.
Gy hebt my, groote Godt, tot een verdiende straf
Van myn weêrspannigheit gedompelt in dit graf;
Een levend graf, dat my geen' ademtoght laet halen,
En geen verquikking gunt van licht noch zonnestralen,
Dat my vast slingert op en neêr in 't woeste zout
En ieder oogenblik de doot voor oogen houdt.
'k Beken, ik heb die straf verdient met recht en reden,
Die zoo verwaten uw bevel heb overtreden.
'k Beken, ik heb verdient, dat my noch zon, noch licht
Beschyne, en minder nogh, de glans van uw gezicht.
En echter geeft my uw genade dit betrouwen,
Dat ik Jerusalem nogh weder zal beschouwen,

[p. 24]

[Histori]

noghtans zal ik den Tempel uwer heiligheit weder aenschouwen.

5. De wateren hadden my omgeven tot de ziele toe, de afgront omving my: het wier was aen myn hooft gebonden.

6. Ik was nedergedaelt tot de gronden der bergen.

De grendelen der aerde waren om my henen in eeuwigheit.

Maer gy hebt myn leven uit den verderve opgevoert, o Heer, myn Godt.

7. Als myne ziel in my overstelpt was, dacht ik aen den Heer: en myn gebet quam tot u in den Tempel uwer heiligheit.

8. Die de valsche ydelheit onderhouden,

verlaten hunne weldadigheit.

9. Maer ik zal u offeren met de stemme der dankzegginge;

[p. 25]

[Poëtische uitbreiding]

En in uw' Tempel voor het godtgewydt altaer
U danken, die my redde uit zulk een dootsgevaer.
Hier zinke ik in den kolk, zelfs tot de diepste gronden
Der bergen; en het wier is aen myn hooft gebonden.
Het aerdryk drukt my ook, bezet my hier door zant
En bank en klip, en weert my van het vaste lant.
In zoo veel zwarigheên, in zoo veel barreningen
Laet zich myn hoop noghtans haer anker niet ontwringen,
Dat vast gebonden blyft, o Oppermajesteit,
En eeuwigh blyven zal aen uw barmhartigheit.
O Godt, laet myn gebet dan klimmen tot uwe ooren
En my in deze hel van duisternis niet smoren,
Daer 't water my helaes! tot op de lippen staet.
In u, in u alleen stelle ik myn' toeverlaet,
Die, hope ik, andermael het leven my zal schenken
En namaels aen dit leet met blyschap nogh doen denken.
Gy, die in lyfsgevaer u tot Godts almaght keert,
En 't lyfsgevaer ontrukt zyn mogentheit braveert,
En zyn weldadigheit, door ydlen waen vermeten
En hoogmoet weghgesleept, ondankbaer kunt vergeten,
Gaet heen van my, dien 't lust voor 't gansche weereltront,
En eeuwigh lusten zal met hart en ziel en mont

[p. 26]

[Histori]

't geen ik belooft heb, zal ik betalen:

het heil is des Heeren.

10. De Heer nu sprak tot den visch:

en hy spuwde Jonas uit op het drooge.

[p. 27]

[Poëtische uitbreiding]

Zyn' lof t'ontvouwen, en uit myn gedachtenissen,
Zoo lang ik adem hael, zyn gunst niet uit te wissen.

Dus biddende wordt hy gevoert naer 't vaste lant

Van 't gruwzaem zeedier, dat genadert aen het strant
Hem op het hoogst bevel spuwt uit zyne ingewanden,
En Jonas onverzeert en veiligh laet belanden.