smite se syn bus om op it stalt of keile Max in healstien efternei.
Yn 'e buorren is folle te praten.
Peke is bliid, dat it sa rûn is. It wie dus dochs it plan, hy soe der yn rinne. Dat no is it op 't lêst ek syn folste rjocht.
Mar de iensumens is der ek grutter fan wurden. Om waarm iten giet er nei Doede-en-dy, dy sjogge no ek sa lang op it spul ta. Tegearre binne se der hiele dagen.
Yn it net leit Seinstra syn iennichste koffer, hy hat gjin mear rommel. Foarop sit it rûne papierke mei de letter S.
‘Jûn sitst op it wetter, Rikus.’
Sûnt juster neamt er him Rikus.
Seinstra sneupt de bûsen fan syn jekker nei: âlde papierkes, in ferbûgde sigaret, in pear losse sinten, de rommel smyt er ûnder de bank.
‘Trije fearnsjier lyn sieten wy ek yn dizze trein, Peek. Mar doe gie it de goede kant út, jong.’
‘Ja, en doe wie it moai waar. Mar foar dy is it gau dien mei dit suterige waar.’
‘Mar it giet foar de alder-, alderlêste kear dizze kant út, jong, sûnder dat der wer in werom op folget. Kinstû dy dat yntinke?’
‘Soest dy noch net ris bekoarje?’
‘Nee, dat is dien. It docht my sear, want it âlde lân is sa moai. Mar myn plak is hjir net mear. Alles, sa't ik it jierren lyn kend haw, is ferlern, wei, foar ivich en altyd wei en men kin it beroerd fine of net, dat jout gjin duvekater. Sa is it libben, altyd mar ferlieze, sykje en nea weromfine.’
Lang sitte se wer swijend yn 'e follere kûpee.
Peke hat út sitten te sjen, al frjemder waard it lânskipsbyld, al tichter kniep him it hert. Wei Fryslân! En it wol him net oan, dat er it hiel yn it koart wer sjen sil. Oer him komt effen it net te beskriuwen: yn 'e frjemdte.
Te Utert keapje se in broadsje en nimme in kop kofje mei yn 'e nije trein.
It lân liket soms wat op thús, mar Peke hat der gjin nocht oan om te sjen, hy mûlket oan 'e kofje. Seinstra sit rûngear en ferjit sines.
‘Rikus, dyn kofje, jong.’