Veerstraat

[p. 54]

Wazig maar scherper

Zo verbaasd alsof hij het vandaag heeft gehoord,
alsof hij niet een van de verkenners van de theorie is,

zegt Edward Witten dat we eindelijk beseffen
uit supersnaren te bestaan. Zoals hij het uitlegt

komt het me voor dat de snaartheorie er altijd is geweest,
dat hij ze teruggevonden heeft, als een fossiel.

Op een schoolbord tekent hij de snaren; scherp wetend
hoe wazig ze zijn kan hij ze niet waziger tekenen,

een tekening is te log, zonder Och! - eerder een ketening
van het soort waartoe onze tijd met nu en straks behoort

(anders dan bij het ontstaan, met tijd karig als ruimte
en zo vaag dat je niet kunt spreken over een ontstaan).

Supersnaren zijn behoorlijk klein, vergis je niet in het woord.
Edward Witten vindt ze subtiel. Ze zijn een fraaie gedachte.

Lijk ik op mijn snaren? Bewegen de snaren van bepaalde muziek
zoals de mijne en is het daarom mijn lievelingsmuziek?

Edward Witten stemt me zo blij als hij eruitziet.
Het is een geruststelling te weten dat de wereld wazig is.