Het bevel van Cupido

[fol. A4v]

Lof-Dicht

Ter eeren van den konst-minnenden ende gheleerden Poët

Ior. Albertus Ignatius d’Hanins,

Het Bevel van Cupido volbrenghende.

DAt nu het ouder eeuw’ vry laet sijn roemen varen
Van Nasoos rijmery, die in voor-leden jaren

Door gansch des wereldts rondt ten hooghsten was geacht

By Princen, Koninghen, en Keysers groot van macht,

Dat nu den Mantuaen, dat Flacci waerde dichten
Voor d’honingh-soet ghedicht van desen rijmer swichten:

De liedtjens zijn soo soet, die d’Hanins heden gheeft,

Dat Nectar en Ambroos daer by niet ’t minst’ en heeft.

[fol. A5r]

 

Hy leert wat ’t minnen is, en hoe-men moet beminnen,

 

En hoe der Herders-rey den lof der Herderinnen

 

Tot aen de sterren prijst: het is al louter minn’

 

Dat ons dijn’ Sangh-godinn’ Albert brenght in den sin.

 

Noch weet ghy boven-dien, door toe-ghelaten’ kluchten,

 

Te leyden ons’ ghemoedt van droefheydt tot ghenuchten:

 

En (met een woordt geseydt) dijn’ dichtjens zijn soo soet,

 

Dat ghy aen gheen Poët een’ voet-stap wijcken moet.

 

Wel-aen, ò kloecken gheest! wie sal dijn’ snelle vleugh’len

 

(als ghy in ’t vlieghen zijt) betoomen of beteughlen?

 

Gaet voortst (soo ghy beghint) spijt Momi boos ghedrocht,

 

Ghy steyghert boven all’ als Arent in de locht.

 

Sy blijven op-der aerd’: laet vry dees’ honden keffen,

 

Ghy sult dijn’ werck en lof tot d’hemels sien verheffen,

 

Soo wijt de Sonne loopt, spijt dién het spijten magh,

 

Dijn’ naem sal zijn bekent tot op den jonghsten dagh,

 

P. S.