Het bevel van Cupido

[p. 37]

Het Tweede Deel Van ’T Bevel Van Cvpido, Ghenaemt Herders-Ghedichten.

In-Leydinghe tot het tweede Deel,

[p. 38]

VVt-wijsende ’t gheluck ende heyl des Herders levens, ende uyt-roemende den lof van Galathea.

GHeluckigh is den mensch’, die (vry van Hoofsche zeden)
Sijn leven met ghenucht magh op het velt besteden:
Daer hem gheen hooverdy, noch eer-sucht oyt en quelt,
Daer hem noch haet, noch nijdt de sinnen oyt ontstelt:

[p. 39]

 

Mits hy al sijn’ ghenucht schept in sijn’ lieve Schapen,

 

(Sijn rijck-ghewolde vee) die ’t noodigh voedtsel rapen

 

In ’t groene klaver-gras ontrent een silv’re beeck,

 

Daer Philomela singht by ’t pluyme-naeckt ghequeeck:

 

Daer magh hy on-benijdt, door soete minne-treken,

 

Sijn’ schoone Herderin in heete vlam ontsteken:

 

Daer magh hy on-ghesien haer gheven soen op soen,

 

Ter-wijl’ sijn’ lieve kudd’ het voedtsel raept in ’t groen.

 

Hoe menigh’ schoon ghedicht, en honigh-soete praetjens

 

Hoort ghy, ô Galathé, van all’ uw’ cameraetjens,

 

Van Mopsus en Adoôn, van Tyter en Galant,

 

Die meest om uwen will’ in heete minne brandt.

 

Hoe menigh soet ghelagh, en lieffelijcke loncxjens,

 

Hoe menigh soet ghepeys, en heete minne-voncxjens

 

Ontfanghen sy van u, ô schoonste Herderinn’!

 

Die selfs een Tygers hert’ soudt locken tot dijn’ minn’.

[p. 40]

 

Ick woud’ (indiên ick moght) een Herders leven leyden,

 

Om somtijdts oock by u ontrent de groene heyden

 

Te praten van de minn’: ô waerde Galathé!

 

O Phoenix onser eeuw’! ghewis ick ben te vré,

 

(Indien het u bevalt) met u in Echt te treden:

 

Want dijnen rooden mondt, en wel-ghemaeckte leden,

 

Dijn’ honigh-soete tael, en vriendelijck ghelaet

 

Ons’ vrijdtsters van de stadt seer verr’ te-boven gaet:

 

Soo langh’ my ’t leven duert, en sal ick nimmer swichten

 

Te roemen dijnen lof door reden-rijcke dichten:

 

(Spijt diên het spijten magh) schoon Maeght ick ben bereyt

 

Te blijven dijne slaef tot in-der eeuwigheyt.