Vaarwel gele schrijver

[p. 41]

Wereldverbeteraar

Ooit liep hij met granaten in zijn zakken rond.
Dat was meer om de aandacht te trekken.
Veel gevaarlijker waren de pijltjes die hij
in curare dompelde en wegblies. Vergiftigde
woorden.

De mensen waren bang van hem,
alhoewel hij hun honden aaide, de egels voerde
en wist waar gekwetste vogels verzorgd
werden. Een dekmantel was dat, een mom,
camouflage.

Ooit werkten ganse ploegen aan het dekoderen
van zijn barokke liederen, verwilderde
gedichten. Geheimtaal, fluisterde men. Menige
knappe kop werd er gek van. Ten einde raad
schreef men nonsens op zijn dossier.

De wereld is veel beter, nu hij zwijgt.
En naar de boer om melk gaat. En tussen
goudvis en kanarie zijn kleinkinderen
laat spelen met zijn schrijfmachine.
De wereld is vredig geworden op het gehucht

waar alleen de veel te lang gerekte schreeuw
van een gekeeld varken de mensen nog aan
vroeger doet denken. Hij loopt nu
met hazelnoten in zijn zakken rond.
En blaast krokzaadjes door een strootje. En

mompelt nog alleen wat. Lieve woorden.