Vaarwel gele schrijver

[p. 85]

Viooltjes

I

Een viooltje vervloeit in een viooltje
en wordt weer een viooltje,
de uitstervende echo
van een viool,

met vlindermotieven
die vervlinderen
in altijd kleinere vlinders
die uiteindelijk niet meer kunnen vliegen.

Zo is poëzie de eeuwigheid
die verbrokkelt
in kleine kuriositeiten
die niet meer opgewassen zijn tegen woorden.

Zo is een dichter een koorddanser
die vliegen vangt
op de slappe kabel
tussen makro- en mikrokosmos.

[p. 86]

II

Wellustige bloemen, zienderogen
degenererend, uitdagend tonend
het vlindermotief, de paarhouding,
de schede vol honing.

Geen bloemen om in gedichten
te planten. Te gulzig eisen zij op
al wat vliegt, wat woord
en vlees wordt.

Driftige midinettes, zonaanbidsters,
kleistogaam als het niet anders kan.
En daarom strijken vrouwen graag
deze geuren aan hun lichaam.

Dichters zijn vlinders, weet je.