Vaarwel gele schrijver

[p. 105]

De lichtbak van de duivel

De winter is donker in het dorp.
Een buizerd jankt van honger.
Merels zoeken de miljoenpoten
van de tijd. Iemand vraagt de weg.
Een bedelpater op kriepende sandalen
knikt begrijpend naar een man
die met Friese wanten zichzelf aftroeft.

De winter is donker in het dorp.
De lucht heeft de kleur van rapen
en glimt oliedom in de plassen.
De noordenwind snuift wild de geuren
op van haring, een hammetje, soep
met boerentenen en gebakken korstjes.
De flambouwen zijn versleten.

De winter is donker in het dorp.
De lakens van de spoken hangen
in de huiskamers te drogen. Kinderen
schrijven op bedompte ruiten
scheldnamen en gruwelijke taalfouten.
De avond krabt gele vlekken bloot
op de logge, vaal rokende huizen.

De winter is zo donker in het dorp
dat niemand nog wat ziet. De dagen
worden gedeeld als kaarten. Iedereen
past. En wacht tot de lichtbak
van de duivel aanflitst en hij
betoverd wordt. De schoten hebben
ganse dorpen weggemaaid, voorgoed.