Vaarwel gele schrijver

[p. 115]

Wandelaar op kerstavond

Om de vrede niet te doen verschieten
draagt hij groene laarzen die de aarde kussen
langs de spiegels van de hemel, het riet en
de rotte russen.

Het vlees is weggepikt maar hij heeft een kluif
aan de bulderende bossen
en de pluimen van een duif
die aan de vleugelpezen samentrossen.

Om het groen te proeven
sabbelt hij een takje brem,
een oude weemoed tot aan het bord met hoeve-
boter scheidt zijn sap af en verbittert hem.

De boer heeft geverfde ballons aan een draad
gehangen in een den. Er rinkelen kettingen.
Tussen de geuren van mest en gebraad
hoort hij engelenkoren zingen.

Plots roept de boerin: Wie daar? En dan
wordt de wandelaar ik: Goed volk!
Ze vult neuriënd mijn blauwe kan.
De engelenzang verdwijnt in een witte kolk.