Vaarwel gele schrijver

[p. 119]

De macht van het potlood

Nu ik eigenlijk niets te doen heb werk ik
aan wat ik altijd wilde: ik teken
voor de kleinkinderen vreselijke wezens
die niemand herkent, misschien ook God niet.

Het oudste kleinkind aapt mij na, het tweede
lacht mij uit, het derde en het vierde doe ik
huilen en jaag ik op de vlucht. Hoe zit dat
met de verbeelding? Is dat een koevoet

om gedrochtelijke keien op te lichten? Herinner
ik mij uitgestorven leven of verwilderde
mislukkingen? Beeld ik mij in wat had kunnen
geweest zijn als ik niet was zoals ik ben?

Dat -het niet weten- is de verschrikkelijke
vloek van de kunst, de slepende pijn van eigenlijk
niets te doen te hebben en toch te werken aan
wat men altijd wilde: draken tot leven roepen

die men zomaar kan kapotscheuren en in
de vuilnisbak gooien, iets doen dat eigenlijk
ook wat anders had kunnen zijn: een leger
slechteriken verslaan met een potlood.