|
| |
| |
| |
De H. Kercke roemt haer te vvesen soo schoone als de Blomme des Velds, ende soo jeughdigh als de Lelie, vvenscht oock grondt-hertelijck te moghen nemen haere ruste, onder de Schaduvve haers Bruydegoms Iesv Christi. Ghetrocken uyt het Liedt der Liedekens van Salomon onder de t’saemen-spraecke vande Bruydt met de Bruydegom.
ICk ben de schoone Blom, die van het lustigh Veldt
Den luyster, en cieraet al-omme wordt vermelt,
Ick ben de Lely wit die t’elckerlijcx ghereyen
Witter dan Siluer blickt in ‘tleeghste der Valleyen.
Onder het Maeghden heyr soo glinstert mijne Bruyt,
Ghelijck een roose-bot tusschen het ander cruyt:
Of als een Lely, wit met morghen-douw besepen,
In eenen doren-hul staet jeughdelijck begrepen.
Als eenen Appel-boom onder de wilde gh’int
Is mijnen Bruydegom onder de zijn bemint
| |
| |
Hoe lustigh werdet oock de rust al-hier te sacken
Onder dit koel bevangh der reuselende tacken?
Hoe gheeren soud’ ick, lief! eens proeven van het fruyt
‘Twelck blosende daer hanght, en puylt de tacken uyt.
Hy neemt my by der hand, en om my te vermeyden
Gaet hy ten kelder waert voer over voet my leyden
Daer den wijn light en pruyst, al waer hy my terstont
Druckte den liefde-cus op wanghen ende mondt.
Ha wat segh ick noch meer! houwt my: want ick beswijcke!
Datmen met versschen wijn mijn neus-gaeten bestrijcke!
Datmen my appels bringh, Maeghdekens ick verdwijn
Al door des liefden soet in-sluypende fenijn.
Ick sterue, ick sterue helaes! ke wilt wat gunste draeghen
Tot my die om de liefd’ het leven gaet ghewaeghen.
Maer wat voel ick al vreughd’, en laevenis daer by,
Wanneer hy de slinck’ handt laet sincken achter my,
En dat de rechter zijn my vast comt teghen houwen,
Op dat ick niet en sou soo menigh werf verflauwen?
Dochters ick bidde dogh, door d’herten van dit woudt,
Door d’haesen, en ‘tconijns, en dieren jonck en oudt,
Door al de dassen licht, de geyten, de bucken,
Die dertel nu en dan elckanderen betucken,
En maeckt van woorden doch nu gheenderley gheschal:
Verbiedt het luy ghebas van u-lier honden al,
| |
| |
Op dat mijn lieve Bruydt op wie staet mijn verlanghen
Gheniete wel de rust, die haer houwt soet bevanghen.
De woordekens ick hoor, die d’alder-liefste taelt
Hy ist voorseker self, die door de bosschen draelt:
Die huppelende springht, langhst ‘thooghste vande berghen:
Die door het steenigh Veld te loopen hem derft verghen,
Ghelijck een hinne-calf, of eenigh gheyttien jonck,
Verschierend’ uyt ons oogh, met eenen lichten spronck.
Maer siet hem aen den weegh yet wonders staen versieren:
Siet hem ter venster in staen loncken ende wieren:
Hy staet diep in ‘tghepeys: hy heeft wat in den sin:
Hy buckt, hy recht hem op, hy wou wel commen in.
Maer hoe! wat hoor ick daer? my dunckt ick hoor’ hem spreken.
Ick, zal om hem te sien my lichtelijck opsteken.
Rijst op mijn lieve Bruydt, myn hop’ mijn toeuerlaet:
Rijst op al mijnen troost, en comt nu eens ter straet?
Comt, en wilt volghen my, daer ick u zal gheleyden.
Den Winter scherp-be-ijst is nu van ons ghescheyden:
Den Haeghel, ende snee in plasschen sijn vergaen:
De nieu-gheboren Lent treckt een nieu cleersel aen:
| |
| |
Den fieren nachtegael van her beghint te ruyten:
De blomkens over al hun bottekens ont-sluyten.
Ke lieveken staet op: het is nu in ‘tsaysoen,
Datmen nu, verr’ van huys, gaet spelen naer het groen,
Datmen den wyngaert croockt: datmen de tortel-duyven
Al quelende nu siet van tack op tack verschuyven.
Siet, hoe den vijghe-boom zijn tacken neder-helt:
En hoe zijn mauter vrucht, oogh-merckelijck daer swelt.
Hoe dat den Wijngaert bloeyt, door Phoebus heete straelen:
Hoe hy begeurt het veldt, de berghen, ende daelen.
Wel oppe mijn Vriendinn’: wel op mijn schoone bruyt:
Verlaet u somber bedd’, en wilt eens commen uyt.
Wel aen mijn duyfken comt: gaen wy naer dees clip-hollen,
Van welcke my alleen kan lossen uyt de pijn.
Com, com mijn duyfken com, en wilt dogh eens ghehinghen
Dat ick u hooren magh een liedeken uyt-singhen.
Want soet is uwe stemm’, en schoon is u ghesicht:
My dunckt hoe dat mijn hert in u betoovert light.
Vanght my de Vossen al die dagh en nacht door-knaeghen
De wijngaert-rancken teer, die besien gaen draghen.
Mijn liefste lief is mijn, en ick ben oock de zijn.
| |
| |
Ick weet dat hy my mint, en maeckt zijn herte mijn.
Onder ‘tgheblomt hy woont, en hy besteedt zijn leven
Onder de Lelyen die hem het voetsel gheven.
Nu Lief keert wederom: want siet men wert ghewaer
Aenrijsen ‘tAuont-schijn van Hespers gulden hair:
Maer morghen wan de dach zal sijn van her gheboren,
En dat den nacht haer zeyl zal hebben heel verloren;
Keert weder dan tot my, met alsoo lichten spronck,
Of ghy een deyntien waert, of eenigh geyttien jonck.
|
|
Auteursrechtvrij