|
| |
| |
| |
Ghebedt ten aensien van een beeld des Cruycen.
O Dick-verblinde Siel, opent van nieuws u ooghen,
En comt u voor dit Cruys, al schreyende vertooghen:
Voor dit root-verwigh Cruys, op Golgota gheplant,
Dat vast ghenaeghelt hauwt den Hemelschen Ghesant.
Helaes! hy ist alleen, die tot uwen behoede,
Dus mildelijck uyt-stort den vloedt van zijnen bloede.
Hy is dien Coninck groot, die onder zijn belee
Houwt Hemel, Locht, en Aerd’ en d’onghetemde Zee.
Dit Lichaem dus ont-eert is ‘tzelve waerom wenschen
‘sHemels heir-crachten al, met soo veel goede menschen.
Ach! siet, siet in dit hooft de doorenen ghedruckt!
Siet al dees leden schoon, soo vreedigh uyt-gheruckt:
Gaet van sijn opperst’ hair, tot in het hol der voeten,
Anders en suldy niet niet dan bitter pijn ghemoeten.
Maer Iesu goedertiert! hadt ghy dan oock misdaen,
Om dese vreede dood te moeten onder-staen?
Ach! ick en vinde niet waer ick eynd’ of beghinne
Dan tot my worrem snoo, dijn goedertiere minne.
Ick moeste sijn ghestraft: want straffe was ick weerd;
Maer ghy hebt mijne straff, in u, mijn Godt, aenveerdt.
Ick was door sieckt’ ontstelt in mijne leden alle,
Maer voor mijn medecijn, naemt ghy asijn en galle;
De schult hebt ghy betaelt, voor my die schuldigh stondt:
En meester voor den knecht wiert ghy alsoo ghewondt.
| |
| |
Wel aen! hoe zal mijn oogh’ verghieten soo veel plasschen,
Om u bloed-wonden al gheheelijck uyt te wasschen?
Want als ick u aensie van ’t een tot ‘tander let;
Ick vind’ het al in bloed zeer schrummelijck gheset.
Ach! hoe zal ick dan best, o hooghsten Held der Helden!
U lijden, uwe dood, en uwe minn’ verghelden?
Ke! laet de selve staen altoos in mijn ghedacht:
Ghehinght dat ick ter aerd, oock nievers op en acht,
Dan op u, o mijn Godt! van wie men ‘tbloedt siet rollen,
En onder aen dit Cruys, met menichte verstollen.
Maer wat! ghy hadt belooft aldus te sijn verhooght,
Om te besproeyen eens dit aerde-rijck verdrooght:
En om te sijn ghesien van u verdoolde schaepen,
Die in’t parck uw’s ghenae commen hun voetsel raepen.
Ghy woudt ghenaeghelt sijn, eer ghy ten Hemel clomt,
Verwachtende den mensch, die druckigh tot u comt:
En om t’omhelsen hem soo reyckt ghy d’aerems uyte.
Het reghent hier u bloedt; op datter goet uyt-spruyte.
Door-steken wiert u zij van eenen Ridder blindt:
Om t’openen u hert, dat ons soo seer bemint.
En u oidmoedigh hooft is buyghende ghebleven,
En ons tot aller tijd den liefde-cus te gheven.
Maer Vaeder die bestiert Aerd, Hemel, ende Locht,
Siet Ioseph uwen Soon soo schandelijck vercocht,
Ach! siet hier sijnen rock, die hy placht aen te trecken,
| |
| |
Hoe hy gheverru’t is met bloede-roode vlecken.
Siet sijn onnoosel hooft met doorenen ghecroont:
En siet hem met de quae gherekent, en gheloont.
‘Ten is niet meer de slangh’, op eenen staeck ghebonden,
Verdrijvende ‘tfenijn aen Israël ghesonden;
Maer ‘tis u eenigh kind, dat hier hanght uyt-ghereckt,
En dat ook alle mensch tot saelicheydt verweckt.
‘Ten is oock Moyses niet, met uyt-ghestreckter handen,
Die bidt om zoo t’ontgaen d’Aegyptiaensche banden;
Maer het is uwen Soon, die d’aeremen uyt-spreydt,
Op dat u gram ghemoedt sou worden neer-gheleydt.
‘Ten is Aaron niet, diemen sagh onder-houwen
De handen van zijn Broer, om zoo niet te verflouwen,
In ‘tbrandende ghebedt, dat hy daer storten moest,
Maer het sijn naeghels, laes! plomp, ruyt en heel beroest,
Die houden uwen Soon by daegh’, ende by nachte.
Op dat hy ons altijd boedt-vaerdelijck verwachte.
Vaeder! ick offer dan aen u zijn’s aerbeyd’s sweet,
Zijn vasten, zijn ghebeen, zijn dood, en al zijn leet.
Ick offer u zijn bloed, voor al de traene-beken,
Die door mijns ooghen dijck b’hoorden te sijn ghesteken:
En ick bidd’ met oid-moed, dat ick hem volghen magh,
En ‘tquaet my aenghedaen lijden met goet verdragh:
En dat ick oock verghev’ alle mijn doot-vijanden,
Die wel hadden ghemeynt te bringhen my ter schanden.
Dat ick oock mijn natuer vast naeghel’ aen dit Cruys:
Want sy te zeere vlot, in ‘tmidden ‘taerds ghedruys
| |
| |
Dat ick my self versaeck: dat ick tot allen hoecken,
Niemant dan u, o Heer! nimmermeer en moet soecken.
Overlegghend’ altijd het lijden van u kind,
‘Twelck my u siende maeckt, die te voren was blind.
Wel aen, wel aen, o Godt vertroostende den droeven!
Laet my sijn doorens scherp, door het leet-wesen proeven:
De vruchten, door ghenae, hier in dit aerdsche dal;
In d’Hemelen door vreughd, die eeuwigh duren zal.
|
|
Auteursrechtvrij