|
| |
Een nieu gheestelick Refereyn.
DE Werelt wijdt, vol partye,
Als een wilde boom staet sy schoon,
Vruchten sy draeght, die Godt mishaeght,
Sy binnen suer, wt een ongheente natuer.
By den boom wit en schoon
Werden sy verstaen, die sonder oorlof preken gaen
Sy bouwen hof, al sonder lof,
Ongeent, daer en wort gheen Gardenier bekent.
Den heylighen Gheest den Gardenier,
Die gheeft den Christ'nen boomkens fier,
Hyse bewaert, sorgh voor draeght
Sonder Godts Gheest, en isser noyt gheweest
Godts Gheest is een, elck mach voor hem sien
Eer hy beghint, wat voor een hof hy bekint,
Of hy is geweest van den tijdt dat Christus verrees,
En heeft ghestaen, en niet en is vergaen.
Dicwils wtgeroeyt, altoos wederom gepoot,
Dat is Godts werc, en beteeckent Godts Kerk
Al van de Werelt benijdt, soo langhe sy hier strijdt
| |
| |
In verdriet, haer te winnen vermogen sy niet.
Daer Godt sijn Gheest wt-stoot
Inden graet, vanden Christen staet,
Vliedt sy noch totten jonghsten dach.
Als een licht, heeft Godt sijn gemeent gesticht,
Al lijdt sy verdriet, dat is wel meer gheschiet,
In Pharaos Rijck, soo deerelijck
Sy worden bespot, als een volck sonder Godt.
Godt groot van kracht, vervult Israhel met macht,
Ende zijn op-ghestaen, wt Egypten ghegaen,
Het Roode Meyr hem open dee,
Ende hy heeft bevrijdt, die Godt belijdt.
Pharaos macht die is ghestraft:
Als een figuer, op Christus puer,
Die oock certeyn sal toornigh zijn
Op die hem met ghewelt, teghen sijn wtverkoren stelt.
Pharao die beteeckent wel
Die boose vyandt vander Hel,
Vol haet ende nijdt, die veel menschen verleyt:
Ick laet die boose werelt staen, die noch met Schriftuer om-gaen.
Wat siet men toch menigh verscheyden hof,
Die zijn gheplant, wt eyghen verstant,
Sonder bevel van Godt of eenigh Christen Heer
Sy moeten vergaen, die op hen selven staen.
Tis een hart ghelagh, het zijn teeckenen van den jonghsten dach.
Wy betoonen wel, dat wy Gods geest zijn rebel,
De liefde verkout, als de Schriftuer ontfout.
O mensch keert weer, in Gods bogaert is de leer
Daer is Godts Gheest, altijdt in gheweest:
Sy is puer, sy vernielt de natuer,
De siel sy spijst, duysternis sy verdrijft,
Sy wijst het licht, het welc van Christus is ghesticht.
| |
| |
Die hem heeft verlost, met sijn bloedt ghekocht.
Maer die Godts Gheest niet en het
Die en wordt in Christus niet over-gheset:
Die Godts Gheest wil verwerven
Die moet wt liefden sterven.
Godts Gheest reyn, gheneest certeyn,
Die schelle soet, door Iesu bloedt,
Die siel op-klimt, tot Godt bekint,
Als Godts Gheest, by haer is gheweest.
Och menschen weest dan wijs, en siet den prijs
Ghy zijt verlost, soo dier ghekocht:
Schout Pharaos Rijck, seer mildelijck
En keert niet weer, tot Pharaos Heer.
Daer en is gheen accoort, men brenghter niet dan sonden voort:
Moyses wiert veracht, om dat hy Pharao straft:
Tis de werelt leet, dat yemant van sond' aftreet:
Maer die de werelt straft die wort veracht.
Als ist dat hy't wt liefden doet, en verlaet sijn eyghen goedt
Om de werelt te maken wijs, een hemels paradijs
Daer duysent jaer is een uere, beter seyde haer de Schriftuere;
De werelt blijft verkeert.
Sy zijn gheestelick blindt
De Schriftuer is haer onbekint,
Haer herten zijn als Diamant.
Hier is gheweest soo menigh Predicant
In Godes hof, met soo goeden lof,
En geleert seer wel, nochtans blyven sy even rebel.
Soeckt en mint, Godt, die bekint:
Betemt u jeught, hebt lief de deucht:
Inden Throon, daer is u loon,
Ghelt noch goedt, maer Iesus bloedt.
Daer is Iesus reyn, och bemint hem certeyn,
| |
| |
Hy sal u te drincken gheven
Al van sijn bloedt, 'twelck is seer soet,
Die kracht is dat eeuwich leven:
die hem bemint die wort daer van geschinckt.
Het is den ghemaeckten Wijn,
Die siele droncken te zijn
inden gheest//aldermeest:
inde natuer, wort sy suer:
die Wijn is soet, het is Christus bloedt
Gheparst soo wreedt, wt Iesus kleedt:
Dat hy aen nam wt liefde haer quam,
Wt sijn vrede, verliest sijn stede:
O aertsche creatuer, hoe worstu Iesu alsoo suer?
O mensch in dit dal, staet doch op van u mis val
Doet versoeck door Christus bloedt
Verlost te zijn, wt alle pijn,
Rust en vrede, by Godt een stede.
Rust sullen sy krijgen, die volstandich blyven,
in haer gheloof dat puerder is
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij