Langs en over de aarde

[p. 10]

Martinus Nijhoff

De morgen daalt op het gazon.
Achter heuvels ligt
het kinderland verborgen, o koele dauw
van muziek als een blauw kleed waarover
clowns buitelen, ondersteboven.
Dichtbij zwenken moede vlinders
over 't bassin van diepe zomer
waar de tuinman fluit en
naar de aarde luistert.

O huivering

van eerste schemer: sterren komen
buiten het raam, en de eenzame
zit en schrijft terwijl het vuur
zijn stem als dundoek openschroeit.

Ver, in de weerschijn

van die tweede wereld, dansen
faunen met een kind: tuinfeesten
tegemoet en rozen, op goed geluk.

Wat zullen zij in de bossen vinden?
Aan de rivierzoom, waar de pont vertrekt
in 't licht dat men moet gadeslaan?

Geurend gras, klimop en zachte bomen,
een hemel die neersneeuwt op aarde:
Sebastiaan, zonder pijlen aan.