Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 77]

Het drama des levens.

Ziet gij dien Bard, met het hoofd in de handen

Peinzend en mijmrend in de eenzame kluis?

Hij voelt zijn hart van een geestesvuur branden;

't Binnenst' doorwaait een melodisch geruisch....

Groet in dien schepper van 't dichtertafreel
D'oorsprong eens drama's, bestemd voor 't tooneel!

't Komt ten tooneele. Wat blijdschap! Wat vreugde!

Als nu zijn schepping tot werkelijkheid wordt;

Als hij door 't beeld, dat eerst zelf hem verheugde,

Geestdrift voor 't Hoogste ook in anderen stort;

Als hem het handgeklap - neen, als de traan
Zachtkens hem tegenruischt: ‘Dankbaar! Voldaan!’

Menschenkind! welk een genot, u geschonken!

Toch is 't een beeld van wat Hoogers alleen;

't Is maar een vonk, die in u heeft geblonken,

Van wat als lichtbron in God ons verscheen:

't Hoogtepunt toch van ons leven en lot,
Is 't niet soms schepper te zijn onder God?

Ja, o mijn ziel! wat u voorkomt op aarde,

't Is niet een toeval, in 't heden ontstaan;

Wat u ten deel werd, en wat u weêrvaarde,

[p. 78]

 

't Stond reeds geschreven op eeuwige blaân.

 

Toen niets nog daar was, geen hemel of aard,

 

Gij, met uw lot, waart voor God reeds gebaard!

 

 

 

God noemde uw naam; in des Heeren gedachten

 

Leefdet gij werklijk, niet minder dan thans.

 

Heel uw geschiednis, geslacht aan geslachten,

 

Stond daar voor God met haar schaduw en glans:

 

Al wat gij werdt op des levens tooneel,

 

De uitvoering is 't van Gods dichtend tafreel.

 

 

 

Daarom, mijn ziel, zoek uw rust in den Heere!

 

Geef hem uw hart en uw lot in de hand!

 

Wat u weêrvaart, het dient al tot zijn eere,

 

't Brengt in en door u zijn heilsraad tot stand.

 

Gij zijt een letter in 't godlijk geschrift,

 

Dat hij als wereldgeschiedenis grift.

 

 

 

O! welk een voorrecht, een plaats te bekleeden

 

In het hoogheerlijke lotsboek voor God!

 

Nu maar geleden, gebeden, gestreden,

 

Dat ge eens beantwoordt aan d' eisch van uw lot,

 

Dat, als 't gordijn van uw levensstuk valt,

 

't Amen der Englen Gods heemlen doorschalt!