Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 226]

Lier en zwaard.

De slag was afgestreên. Men trad langs tal van dooden;
Een onder hen leî meê op de eenmaal groene zoden,

Nu rood van bloed, het hoofd. Wie was hij? In zijn vuist

Droeg hij den horen nog, saâm met zijn arm vergruisd.

Verachtlijk schimpte op hem de hoon eens wandlaars: ‘Deelde,
Wie naast hem viel den strijd, hij streed niet meê: hij speelde!’

Hij speelde, ja, waarom? Om in der strijdren hart

Het vuur te gieten door zijn lied, dat doodsvrees tart.

Laat alzoo af het werk des mans in 't slijk te treden,
Hij heeft zijn werk verricht en, spelend, meêgestreden!

Ziedaar een troost, voor u, o Dichter! dien nu de eeuw

Voor ledigganger scheldt bij 't markt- en krijgsgeschreeuw.

Ga voort, Achilles, Troje al strijdend te bedwingen!
Maar gij, Homeer, gij meê, ga voort zijn strijd te zingen!