Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 230]

Des avonds.

Lazarus, onze vriend, slaapt.
Johannes XI:11.

Ik groet u bij 't dalen,

Gij vriendlijke Nacht,

Gij jongere Broeder

Des Doods, die mij wacht!

Hoe lijkt ge op uw tweeling!

Wie 't oog op u slaan,

Licht zien zij den eenen

Voor d' anderen aan,

En vragen bij 't rustbed:

Wie de oogen hier sloot?

De slaap is de voorhof,

De tempel de dood.

De slapende ontkleedt zich;

Wie stierf, wordt ontkleed;

't Heet rustkoets, wat morgen

Uw doodsleger heet.

Wie slapen gaat, legt zich

Met de avondbeê neer;

Wie 't sterfuur voelt naken,

Beveelt zich den Heer.

[p. 231]

 

Wie slaapt rust van d' arbeid,

 

Dien 't dagwerk hem bracht;

 

De dood brengt den sabbat,

 

Na 't zwoegen verwacht.

 

 

 

De slaper heeft droomen,

 

Die de ochtend verstrooit;

 

Maar wat op den dood volgt....

 

Zóó schoon droomt men nooit!

 

 

 

Na slaap volgt ontwaken,

 

Nieuwe arbeid, nieuw kruis;

 

Maar jukken noch kruisen

 

Staan klaar in Gods huis.

 

 

 

De traan net uw peluw:

 

Gij mist uw genoot;

 

Maar stervend hervindt gij

 

Uw liefste in Gods schoot.

 

 

 

Waarom dan de nachtrust

 

Blij welkom gekust,

 

En huivrig gesidderd

 

Voor de eeuwige rust?

 

 

 

Ik raad: Ga ter schole,

 

Waar Jezus u leert,

 

Hoe Lazarus' doodbed

 

In rustbed verkeert.

 

 

 

Dan fluistert ge, als ge inslaapt,

 

Die bede op het laatst:

 

‘Kom, slaap, kom, en spel mij:

 

Mijn Broeder komt haast!’