Sneeuwklokjes

[p. 37]

Dichterlijk leven.

Een wondere ontroering

Doortintelt mijn bloed;

Een vreemde vervoering

Doorzweeft mijn gemoed.

Mijn hart jaagt van onrust, en 'k weet niet van waar;
Mijn borst smacht van heimwee, en 'k weet niet waarnaar;

Ik zucht naar een Schoon, dat 'k nooit zag;

'k Hoop op een nooit dagenden Dag;

Geen nood baart mij zorgen, en toch voel ik pijn...
Wat is het toch droevig, een Dichter te zijn!

Een zoete bezieling

Verwekt mij geneugt,

Een wiss'lende wieling

Van weemoed en vreugd.

Ik voel mij zoo blijde, en 'k weet niet waarvan;
Ik zwelg in een lust, dien 'k niet uitspreken kan;

Een Eden verrijst voor mijn blik,

Waaraan 'k in den geest mij verkwik;

'k Doorzweef 't als op vleuglen in zonnelicht-schijn....
Wat is het toch zalig, een Dichter te zijn!

[p. 38]

 

Zoo huwt zich verblijden

 

Te zaam met de smart,

 

In 't bitterzoet lijden

 

Van 't dichterlijk hart.

 

'k Ben droevig en zalig ter eigener uur;

 

Mij zengt en mij koestert het eigene vuur;

 

Een straal treft den traan in mijn oog,

 

En schept dien ten kleurigen boog....

 

En toch, boodt ge een kroon van juweel of robijn,

 

Voor niets ruil ik 't voorrecht van Dichter te zijn!