Winterbloemen

[p. 154]

De Hugenoot.

Bij een plaat.

Het is een lieflijk beeld! - De vrouw des Hugenoots

Vreest voor haar echtvriend 't zwaard des doods:

Één teeken slechts kan dien bezweren:

Een leliewitte strik om d' arm zal 't onheil keeren.

Is 't vreemd, dat nu de vrouw, wier hart aan d' egâ hangt,

Met 't reddend wit hem d' arm omvangt,

Terwijl haar oogen biddend smeeken:

‘Wil toch dien band, die u aan 't leven bindt, niet breken!’

Maar ook, is 't vreemd dat, door geen blik of traan verzet,

De Hugenoot haar 't liefdewerk belet?

Hij scheurt den strik, die hem moet gorden:

‘Eer duizend doôn, dan Gode en 't Woord ontrouw te worden!’

O liefdelooze liefde in 't hart, dat vurig mint!

Wie die niet telkens u hervindt?

Wat zachte vingren alom vlechten

De strikken, waar men ons aan d' Afval meê wil hechten?

Kan 't zijn? Wordt dus de liefde uit liefde Satans bô?

Wat Satans-engel lokt ons zóó?....

En dies - o mensch - den strik aan stukken!

Leer u ook aan 't verderf in liefdes arm ontrukken!