De nagels in het vlees

[p. 51]

Vrede.

Een dolksteekduif draagt het takje-van-olijven
en Vrede draagt het rouwfloers om de hoed;
de moeders vragen, waar heur zonen blijven;
aan duizend deuren staat een kruis van bloed.

O, lieve Land; Uw polders werden water
en boven wegen dobb'ren meeuw en koet;
de Vrede wenkt vertroostend: ‘Later, later....;
uitbundigheid past aan dit bed niet goed.’

O, lieve Land; geen land is zo geschonden
en vrede moet gedempte vreugde zijn,
want deêz bevrijde bloedt uit zoveel wonden,
dat vrede enkel draaglijk maakt de pijn.

Mijn lieve Land, wij kunnen slechts beloven:
't eendrachtig zijn, en vol besloten moed;
we komen samen alles wel te boven,
maar Vrede draagt het rouwfloers om de hoed.

Wij moeten nu wel zeer eendrachtig blijven
- z'n martelaren prevelt elke mond -
een dolksteekduif draagt het twijgje-van-olijven,.
de witte veren door-en-door verwond.

O, lieve Land; verhoord is ieders bede
en zo het is, zo is het moôglijk goed,
maar op Uw drempel staat ontsteld de Vrede
om U het rouwfloers windend om de hoed.