De pothoofdplant

[p. 15]

Het stenen hart

Aan 't kille marmer van Uw Schoonheid rankt
mijn Liefde omhoog en bloeit, verspilt en geeft:
een rijke klimmer, die rond het marmer weeft
het mozaïek der ongeachte daden.
- daar vallen blaad'ren bloedrood op de paden
en ied're rank heeft tevergeefs geleefd
en ied're bloem heeft tevergeefs gebloeid
en het bloemenhart, dit hart is zo vermoeid
en vreest de zwarte vlinder, die er zweeft....

o, Liefde, die rond het kilste marmer rankt.

Zo koud is alles, dat dit nooit ontdooit;
mijn hart zal niet zijn nederlaag erkennen:
de pijn wordt lust; Uw onbewogen schennen
wordt spoorslag - en een schat opnieuw vergooid...

de kleine Liefdevogels kwett'ren luid
en nest'len aan Uw stenen hart in 't mozaïek
en steken vrij het veren kopje uit
en vest'gen er hun blije republiek.

Maar Gij acht niets, de klimmer, noch de rank,
de bloemen niet en niet dat klein gediert',
dat aan Uw hart vervoerend tiereliert
en onbewogenheid oogst, als zijn dank.

Hart, houd dat koude marmerbeeld getooid
en klimmer klim en steekt Uw kopjes uit
en kwettert, Liefdevogels, eens zo luid....

ik weet, ik weet, dat eens dat hart ontdooit....