De pothoofdplant

[p. 23]

Haar zwijgen om het kind....

Een zwakke vrouw; een sterke man;
- al bleek dit alles later schijn;
wie zou, dan Moeder, sterker zijn? -
en het kind, dat niet begrijpen kan.

Dit heeft m' als kind het meest gewond:
zijn koude onrechtvaardigheid;
en dit heeft mij het meest verblijd:
die trots rond haar gesloten mond.

Hij zag nooit haar vervoerend schoon,
haar machtige beslotenheid;
- er is geen wezen, dat zo lijdt,
als het kind, onder te brute hoon. -

Geen wezen zo onfeilbaar kiest
en stelt zich voor geschonden trouw;
een zwakke man; een sterke vrouw
en onrecht, dat aan het eind verliest.

Soms draagt een kind onzegbaar leed;
wat het meest mij aan mijn jeugd verbond,
is Moeders sterk-gesloten mond
- een zwijgen, dat ik nooit vergeet,
zomin, als het opgewonden waken,
als zij beneden driftig spraken. -