De pothoofdplant

[p. 26]

Ik dacht mij in....

Ik dacht mij in en droomde een Heel-Al,
- een Paradijs met licht- en waterval
het middenpunt - en weer, als in die dagen,
twee nieuwe mensen in een vruchtbaar dal.

En voor mijn oog gingen zij naakt en bloot.
Mijn hand wrong rond de polsen van de Dood,
want om de pracht van deze jonge mensen
was mijn ontroering bovenmate groot.

Zó blij keek geen naar mijne tekens uit:
zij achtten al': der voôglen blij gefluit
en het schitterspel der stom-gebleven vissen;
en nergens rijpte hun verboden fruit.

En eenmaal traden met een schaterlach
die twee gedrieën aan de jonge dag;
ik klemde vaster nog mijn sterke hand
Doods polsen rond, toen ik hun vreugde zag.

En op een ochtend klonk een zacht geschrei;
op kousevoeten slopen naderbij
de dieren al': beer, luipaard, tijger, los....;
toen maakte ik Doods harde polsen vrij.

Denkend: ‘Hoe is 't gedierte deze toegezind,
die ouders bei' en dit zo kleine kind;
't is onrechtvaardig, als ik langer nog,
uit vete en vrees, Doods maâgre polsen bind.’

[p. 27]

 

- De los, de tijger, 't luipaard en de beer

 

namen direct naar het kreupelhout hun keer;

 

het peppelblad hing roerloos aan zijn stelen;

 

en licht- noch waterval ruiste er meer.

 

 

 

Door mijne schepping klonk Doods hoongelach;

 

geen dier, dat niet vol vreze rond zich zag.

 

- waar was de Vrede, die dit Al doorvoer,

 

toen nog de Dood gebonden voor mij lag?

 

 

 

En waarom liet ik toch Doods polsen vrij,

 

toen alles toesloop op dat teer geschrei;

 

de dieren al': beer, luipaard, tijger, los....;

 

was van die drie 't Geluk te veel voor mij?

 

 

 

Nog lang, in droom, volgde ik dier scheps'len lot;

 

d'ontbonden Dood dreef met hun angst de spot;

 

dit was 't refrein in het wijste boek dier mensen:

 

 

 

‘DAN, ONZE GOD IS EEN NAIJV'RIG GOD...’