De pothoofdplant

[p. 59]

De chef

In elke toonaard valt met U te spreken:
Gij blijft Zijn Heil'ge Onbewogenheid;
tikt Uw sigaar; zegt: ‘Denkt U aan de tijd!’
en hebt de klagers door Uw deur gekeken.

Gij laat veel driften langs U henen glijden;
geen klacht, die ooit Uw koude hart bewoog;
Gij blaast Uw rook bedachtzamer omhoog,
naarmate wij U harder dingen zeiden.

Maar altijd blijft Gij, wat omstandigheden
zich opdoen in Uw kleine kabinet,
de Héer - wij zijn de draaiers-met-de-pet,
die buiten woester, dan hier-binnen deden.

Uw nagels wrijvend hoort Gij onze klachten;
tikt Uw sigaar en zegt: ‘U kunt wel gaan
en aan de mensen, die nog buiten staan,
wilt U wel zeggen, dat ze even wachten.’

Gij leert ons allen op de tenen lopen;
de deur valt achter ieder zachtjes toe;
Gij speelt het klaar, al weet ook niemand hoe
en menig wachter is mee afgedropen.

Gij spilt aan geen van ons zelfs maar beloften;
Gij zegt ook niet, dat Gij wel eens zult zien;
vaak kreeg een klager z'n ontslag nadien;
onder Uw vrienden spreekt Gij van: ‘die schoften’.

Wij zijn twee werelden en twee gelaten;
als mensen hebben wij niets meer gemeen,
dan enkel nog dat onvermijdelijk één:
van een verbitterd tot het einde haten.