Bosch & Bruegel

[p. 72]

VI ‘De terugkeer van de kudde’

De natuur bindt in.
Als vilten vleermuisvleugels opgespannen
domineert een kleurenduo het seizoen.
Kaal & functioneel staan de leptosome bomen stil;
rond hun houding - verstarde tragédiens -
hangt hier & daar,
'n stofwolk na de start van paarden,
de herinnering van 't kapsel van de zomer.
Vanuit de diepten van de hemel dringt een blauw op
dat zich tot het dagelijkse blauw verhoudt
als dromen tot de slaap,
en zijn invloed gelden laat,
tot ìn het knapperige rijk van de gebronsde kleur.
De natuur bindt in; de laatste dingen
worden nu geregeld. De rivier
is licht & kalm als glycerine; die
wordt nu niet meer bevaren. Wacht,
een kraaienoog kan aan zijn kraag,
die week is, rul als een slakkenbuik die uit
het huisje pruilt, nog wel 'n galg ontdekken;
minuscuul kraaiepootje in de ooghoek van de avond.
Een ander ziet daarnaast de wijnboer aan 't werk,
stelt zich de vrede voor die met het avondeten
in de boerderijen wordt bereid. Veelbetekenend
betrekt het zwerk; de kudde koeien
trekt af, wordt naar het dorp gedreven
waar de stal slaapt.
De hoeders hebben haast; de kleur van brood
is hun domein. Zij willen
thuis zijn vóór tegen 't magisch blauw
die kleur het onderspit gedolven heeft.
Thuis; de witte koe, het dromerige dier
dat, laatste van de kudde, op de voorgrond
is gekomen, wisselt een blik van verstand-
houding met de buitenwereld
van de vrijheid.