Verzamelde gedichten

[p. 97]

aant.

Het uiterlijk van de Rolling Stones

‘I wish I could write you a melody so plain, that could hold you, dear lady, from going insane, that could ease you and cool you and cease the pain of your useless and pointless knowledge.’
Bob Dylan

[p. 98]

De bundel Het uiterlijk van de Rolling Stones (Utrecht 1969) bevatte naast vijf afzonderlijke gedichten de twee reeksen ‘Het uiterlijk van de Rolling Stones’ en ‘De Haydngedichten I - X’. Een groot aantal andere Haydngedichten is afgedrukt in het hoofdstuk ‘Verspreide gedichten’. Voor Het uiterlijk van de Rolling Stones had Hawinkels zestig tot zeventig gedichten klaarliggen. Hieruit werd een keuze gemaakt door zijn uitgever, wat wellicht verklaart waarom niet alle Haydngedichten gebundeld zijn. De thematiek van deze bundel is moeilijk te bepalen. De losse gedichten verwijzen naar een werkelijkheid waarvan wij de beelden kennen, al hebben wij ze nooit op deze wijze geordend gezien. Alles lijkt nieuw en vertrouwd tegelijk; iedere herkenning wordt gevolgd door een ontkenning.
Hawinkels lijkt in deze verzen lyrischer en persoonlijker dan ooit en hij neemt de lezer mee in de unieke en onvergelijkelijke doolhof van zijn beeldentaal.
De reeks ‘Het uiterlijk van de Rolling Stones’ leent zich voor allerlei interpretaties. Enerzijds lijkt het een cultuur-kritisch vertoog met sprookjesachtige elementen, anderzijds zou men er een in hedendaags vocubalair herschreven Christusbiografie in kunnen herkennen, met sterke kerk- en maatschappijkritische tendenzen. Dat voor tijdgenoten in hevige mate niet de inhoud maar de stijl van een decade opnieuw valt te beleven, is onloochenbaar.
Eenvoudiger ligt het voor de Haydngedichten. Wie de moeite neemt deze verzen te lezen tijdens het beluisteren van de bijbehorende muziek, zal ontwaren dat Hawinkels niet steeds poogt enige diepte in de gedichten of de perceptie van de muziek aan te brengen. Een klein aantal verzen lijkt helemaal los te staan van de muziek; vaker echter verklankt Hawinkels in taal wat hij in de muziek heeft waargenomen, soms op het obligate af. Wat deze gedichten, afgezien van de titels, met elkaar verbindt en wat ook het hoofdthema lijkt van deze bundel, ja van alle serieus te nemen poëzie van Hawinkels, is de geobsedeerdheid door het tijdelijke en de dood, waarbij niet de zin van het leven voorop lijkt te staan, maar veeleer de vraag naar het hoe en waarom van de dood, waarin opgenomen de zoektocht naar het werkelijke gezicht van de vrijheid.