Verzamelde gedichten

[Eén ogenblik dat al wat mij omringde]

Eén ogenblik dat al wat mij omringde
voor mij als de natuur werd, zo natuurlijk;
de kleuren, door schaduw en vormen gereduceerd
waren in weldadig evenwicht, - de wind
vloog loom en met een diadeem op
boven vrede en wreedheid rond. Kort en fel
sloeg zo, als 'n fossiele regendruppel, 't vliegend-hert
- dat veel ván, veel naast, maar niet jou vertegenwoordigde -
mijn oog in,
en brak wat als van olie op 'n golvenronding

[p. 206]

 

aant.

 

aan glans altijd mijn blik aanvaardbaar had doen lijken:

 

ik nam, niet onvriendelijk, 't eruit, en rond mij

 

was er lachen als een gek. Ik keek met aandacht hoe

 

't wriemelde, spartelde en verviel

 

in futiele krampjes, en, ja, als 't ware tot - alweer - 'n oog werd,

 

een om uitkomst langs me heen te kijken - van wanhoop:

 

ik snikte van mededogen, en drukte 't dood aan m'n hart, -

 

mijn tepel, indrukwekkend bewijs van verscheidenheid

 

op 't enig vatbaar vlak. 't Verdween;

 

en tot nu toe kon géen me zeggen...

 

een pijn, in nooit ontsloten tunnels in mij

 

van wanhoop de gedaante aannemend en verwerpend -

 

die veel ván, veel naast, maar niet jou vertegenwoordigt, -

 

die bleef, ondanks de vanzelfsprekendheid, waarmee

 

hier werd gestorven...: sterven is geen schande, 't doet geen pijn,

 

want het is nodig.