Verzamelde gedichten

[p. 250]

aant.

Hasta la vista

De wezenloze dandy schreit niet meer;
Zijn houding lijkt in waardigheid op die
Der aartsvaders, zoals een sneeuwkristal
In verfijnde structuur kan lijken op 'n vliegevleugel;
Zo zit hij rechtgerugd op 't randje van
De fauteuilzitting waarop voor jaren
Opa expireerde & staart in nostalgieke verten
Achter de tussen zijn knieënpaar geknielde
Toeriste uit een imaginair Portugal, die hem zojuist
In een de betere klassen optimaal impressionerende
Fado opgebiecht heeft dat voor haar 't orgasme
Enkel weggelegd is na uren saampjes denken
Aan haar in sinterklaasrijmen 't frequentst gegispte
Onvolkomenheden. In zijn ogen, holtes
Evenmin door het onderscheid van wit, iris
En pupil verlevendigd als de oogbollen van
Specimina uit de tweede bloeiperiode van de
Griekse beeldhouwkunst, houdt de glans huis
Van het Havengebouw om 07.30 uur;
Zijn armen zijn quasi-zegenend uitgestrekt
Naar het onderdanige persoontje, maar, in plaats
Van de te verwachten palm naar boven & de vingers
Ontspannen drijvend op het vijvervlak
Van haar schouders, vormen zijn handen cups
Onder haar borsten, zó klein, dat men ze eerder
Voor grote puisten houden zou dan voor
Uitnodigendste zetel & receptaculum in de hele erotiek
Van West-Europa. Zijn geslacht kijkt bijdehand
Uit z'n onbewoonbaar verklaarde woning, zoals
Een woestijnkonijntje in Walt Disneys ‘Livin’ Desert'.
Ook zij weent niet: met de grote bruine ogen
Van een twaalfjarige martelares, reeds opgedekt
Om geslachtofferd te worden, beziet zij
De krans uit elf sterren, afkomstig van 't welpenpetje
Dat haar wereld 's avonds opzet, om zijn hoofd.