Rymkronyk van Jan van Heelu betreffende den slag van Woeringen van het jaer 1288

[p. 346]

B. Dit es vanden yersten Hertoge Jan van Brabant, maer die Cornike en houdens niet¹.

Als van Woeronc quam hertoghe Jan²,
Daer hi menigen prince verwan,
Soe quam hem eene niemare,
Die hem te hooren was herde zware,
Van sijnder suster der coninghinne,
Die men onverdient ter doot woude bringen;
Want vander Broetsen her Peter, die heere,
Seide haer op loghene ende onneere.
Soe deetse die coninc vaen,
Ende sij dedet haren broeder verstaen,
Den edelen hertoge, die groeten noot,
Bescreven met haren bloede root
In een scale, dair sy uut dranc,
Soe dat hertoge Jan van Brabant
Reet, doe hi verstaet die mere;
Op twee dage reet die edel heere
Ende omtrent op eenen nacht,
Te Parijs, dair menne sach
Den verrader, valsch van doen,
Verworgen aen Monfacoen,
Ende bracht in vreden, wilt versinnen,
Sijnder suster der vranscher coninghinnen.
Met hem liep oic zekerlike
Een knecht, ende was van Meerbeke
Uuter meyerien van Kempenhont:

1 Tiré du manuscrit des Brabantsche Yeesten, ayant appartenu à l'abbayo de Tongerloo, et écrit au XV^me siècle, sur parchemin, fol. 6, recto.

2 Le poète se trompe de 10 années. Voyez Van Heelu, vs. 1375 et sqq.

[p. 347]

 

Dese liep metten hertoge stout,

 

Encle een haeswinde, die Vlieger hiet;

 

In ware dinc, en liege u niet,

 

Hanct den stegereep des hertogen

 

Te Parijs voir die zale hoghe.

 

Ende die coninc van Vranckerijc

 

Quam metten hertoge te dier tijt

 

Tot sinte Quintijns in Vermendois:

 

Daer hoofden ende feesten die heren cortois,

 

Deen metten anderen in vriendelicheiden,

 

Ende alst soude comen teenen scheiden¹

 

Vraeghde die vransche coninc

 

Sijnen zwager, in clare dinc,

 

‘Wie metten anderen eten soude? ’

 

Doen soe seyde die hertoge boude:

 

‘Wie yerst bereet hadde sijn spijse. ’

 

Het consenteerde die coninc wise.

 

Hi dede verbieden dat men colen noch haut

 

En vercochte den hertoge stout.

 

Ende als die hertoghe verstout dat

 

Dede hi alle die planen nappen van der stat

 

Coepen, ende alle die scotèlen mede,

 

Ende dede sijn spise bereeden ter stede.

 

Ende doen dedi den coninc halen;

 

Ende als sij saten tien malen

 

Over maeltijt, ende hadden gheten,

 

Dedi bringhen sekerlike ten eten

 

Dweermoes, dat hi hadde doen bereiden,

 

Met plaen nappen heetheiden,

 

Ende dus diendemen voir den coninc,

 

Diet vremde had, ende vraechde of selc dinc

 

Die zede ware in Duytsche lant²?

 

Doen seide die hertoge van Brabant:

 

‘Neent, her coninc, maer waendi,

1 Ce qui suit me parait de l'invention du poète. Il est vrai cependant, et Butkens le dit (Trophées, I p. 351) que le duc Jean acheta une terre aux environs de S^t-Quentin, pour y donner des tournois et des joutes. Voyez aussi Die excell. Cronike van Brabant, Antw. 1530, p, y.y.ij. verso.

2 Ce nom de Duytschland, donné à notre pays, est assez remarquable.

[p. 348]

 

Dat ic niet zoe rijke en si,

 

Dat ic mijn spise niet en bereide

 

Voir die uwe? dat heeft my vriheide!

 

Al en condic vinden colen no hout,

 

Dit wermoes is costeliker, coninc stout,

 

Dan alle die spise; die ghi hebt geten;

 

Want andere bernynge, suldi weten,

 

En wasser toe dan nappen van pladen. ’

 

Doe seide die coninc, hooch van daden:

 

‘ Dit comt uuten hoochsten moede

 

Die ic noyt hoorde, zwager goede;

 

Ende om datmen dit eeuwelike

 

Weten sal in eerterijke,

 

Soe ghevic u, in uwer gewelt,

 

In vryer erve dat velt. ’

 

Noch heetet le terre de Brabant.

 

Ende die coninc van Vranckelant

 

Nam oirloff, ende voer te Parijs,

 

Ende die hertoge thuys, zijts wijs.

 

 

 

explicit.