Nederduytsche poëmata

[fol. A1v]

[Eerste deel]

Tot den Leser.

Sonet.

DEn Schipper, die dan noodt voorsichtelijck ontsiet,
En sal niet allesins vermeteltlijcken varen:
Maer daer hy niet en is gheheel end' al eruaren,
Neemt hy een ander med', waer door hy schip-braeck vliedt.

Wat wonder is het dan, dat ick, die vrees' de baren

Van een soo diepe zee, daer menigh in 't verdriet,
Waen-wijs, ghecomen is, my voeghe naer 't bediedt
Van, die, door lanck ghebruyck, daer toe bequamer waren?

Ghy siet hier van Latijn, van Italiaens, van Francks,

Elcks sprekens fraey manier, in uwe Moeders tale,
Naer ons' macht naerghevolght: daer hy wat van ons' const.

Die can, brengh' 't ouereen: die niet, ontfangh' 'tmet ionst;

En, niet het spinnen-sap, maer honigh daer wt hale.
Mijn meyningh' mercktmen claer, aen't inhoudt mijns ghesanghs.

Deught is haers selfs loon.