Nederduytsche poëmata

Sonet.

M et een cloeckmoedigh hert,
A envaerdt dan desen staet,
R uymt alle swarigheydt;
I et waer', dat wederhiel
A ensiet den grooten loon,
D er glorien eeuwighlijck,
E en mensch, die deughdelijck,
L aet alle aerdtsch ghedacht,
A l schijnt het in 'tbeghin
F raey, lieflijck, ende soet;
L oopt sonder omme sien,
I n uwen Bruyd'goms naem
E n met sijns Moeders hulp',
R oept haer aen, en ghy wordt

M et een oprecht ghemoedt,
A chtbaer, en hoogh verheuen:
R asch, of daer noch ghebleuen
I n eenigh uwen voet.
A enmerckt dan ouervloedt
D ie Godt heeft toegheschreuen
E n suyuer leydt sijn leuen:
L icht! volght de Maeghden vroedt.
A rbeydigh, 'tsal haest werden
F lauwt ghy niet in 'tvolherden.
L oon iev'righ, naer den prijs.
I s't dat ghy moet beghinnen;
(E ert haer) sult ghy hem winnen:
R eyn, Suyuer, Heylich, Wijs.

VAn LIChaeMs VIIVer, reIIn Van herten, ooCk Van LeVen
heIILICh, VVIIs Van gheDaCht: Dees VIer VVILL' goDt V gheVen.