Vuur en wind (onder ps. Muus Jacobse)

[p. 40]

Aan Wilma op haar zeventigste verjaardag

Wij staan samen met u,
Wilma, om te gedenken:
God heeft u willen schenken
Zijn kracht, ons schonk Hij u.

Ieder komt uit zijn werk
om u geluk te wensen
en weer te weten: mensen
die zwak zijn maakt God sterk.

Wij zijn niet luid, het is
geen tijd voor luide feesten,
nu van ons volk de meesten
bukken in droefenis.

Maar die hier om u staan,
wat hen ooit heeft gescheiden,
willen u samen belijden:
gij zijt ons voorgegaan.

Wij zien - veel werd gesloopt -
beter wat ons vereende:
wij zijn een kleine gemeente
maar in Gods naam gedoopt.

Dit is een tijd waarin
de besten weer moesten zwerven,
maar door hun lijden en sterven
werden wij één gezin.

De doden van ons huis
dekken wij met geen tombe:
diep in de catacomben
tekenen wij hun kruis.

[p. 41]

 

En bij flambouwenwalm

 

donker bijeengescholen,

 

zingen wij door de holen

 

de woorden van een psalm.

 

 

 

Terug in de helderheid,

 

die zíj moesten overgeven,

 

houden wij weer van 't leven,

 

maar zijn tot lijden bereid...

 

 

 

Zo staan wij hier met u,

 

Wilma, om te gedenken,

 

toch blij dat God wou schenken

 

deze dag aan ons en u.

 

 

 

Straks roept weer ieders werk

 

en alleen moet ieder verder,

 

maar ons allen leidt één Herder

 

en maakt de zwakken sterk.