Vuur en wind (onder ps. Muus Jacobse)

[p. 45]

Ter gedachtenis aan Anton Tellegen
doodgeschoten als terrorist

Vandaag heeft mijn Moeder geschreven,
en ik las het ook in de krant:
Toon Tellegen heeft zijn leven
gegeven voor het vaderland.

En de nacht van mijn eindexamen
wordt opeens weer levensgroot:
van de negen die afscheid namen
zijn er dan al drie dood?

Ik noem weer die negen namen
en ik zie weer mijn oude klas.
Ja, die nacht na het eindexamen
begint het leven pas.

Dan gaat voorgoed verloren,
ach, wat misschien nooit bestond:
voor 't eerst en 't laatst behoren
wij immers in één verbond?...

Het eerst ging hij die het meeste
de roes van de tijd had gezocht.
Hij werd drieëntwintig en racete
met zijn auto uit de bocht.

Van de tweede weet ik niets zeker,
maar vaak denk ik toch: hij is dood.
(Misschien nam hij zelf de gifbeker:
hij werd dokter, hij was een jood).

En nu jij, Anton, de derde?
Ja, jij die je taak zo wist
en ogen had voor de verte,
moest wel sterven als terrorist...

[p. 46]

 

Meer dan vijftien jaren ligt er

 

tussen nu en ons jongensgepraat.

 

In die jaren werd ik dichter,

 

jíj dokter en soldaat.

 

 

 

Hoe dikwijls als tegenstanders

 

verkenden wij niet elkaar,

 

bijna in alles anders,

 

stem, stijl en gebaar,

 

 

 

want jíj hield vast je ogen

 

gericht op de maatschappij,

 

en míjn gedachten bogen

 

naar een rijk binnen in mij.

 

 

 

Maar hebben de daadverrichters

 

de droom niet tot kameraad?

 

En kennen niet alle dichters

 

het heimwee naar de daad?...

 

 

 

Na de nacht van het eindexamen

 

gaan de wegen wel ver uiteen,

 

maar van wie er toen afscheid namen

 

vergeet het hart niet een.

 

 

 

En toen ik dan had gelezen

 

van je dood, kwam in mijn geest

 

weer je beeld van vroeger gerezen,

 

en ik wist hoe het was geweest:

 

 

 

Recht hield je je hoofd, en je ogen

 

zijn niet op zij gegaan,

 

maar je hebt onbewogen

 

voor het vuurpeleton gestaan.

 

 

[p. 47]

 

En wat je vermoedde als jongen

 

als je sprak van je taak en plicht,

 

is voor je opengesprongen

 

in een onnoemlijk licht...

 

 

 

Niets gaat voorgoed verloren,

 

ook als het nooit goed bestond:

 

eens zullen wij weer behoren,

 

Anton, in één verbond.

 

 

 

Wat wij hier samen bezaten,

 

was maar een smalle reep van het lot,

 

maar dichters en soldaten

 

ontmoeten elkaar bij God.