dampte-die zwaar, geweldige wolken blazend naar 't lampeglas, dat zoetjes en wazig den rook inzoog en weer vèrder dampte naar het wiegelend dopje.
Het was een gènòt. Wild trok hij, het hoofd achterover geleund, den rook verwarmend in de mondholte, 'm spuitend door de neusgaten dat 't rechtstandig straalde naar de geduldig-zuigende lamp. Zoo had-ie den heelen nacht kunnen zitten, den heelen, lieven, rustigen, eenzamen nacht tot de scheemring weer het geraas bracht, het schellen van den melkboer, het schellen van den krui-je-nier - het - het - àl de misère, die je huisdeur beklopte. O, de nacht, de rustige, geleidelijke nacht - de nacht bij de gezellige lamp - in de gezellige, leege kamer - bij je sigaar....
Met 'n schok was-ie opgestaan.
De traptreden kraakten, kraakten zooals ze deden wanneer 'r ènkel voeten over liepen.
Plots waaierde z'n zakdoek den rook weg, den grijzen walm om de lamp - en even plots had-ie de heete, vurig-brandende sigaar in z'n zak gestoken.
Schuw, kamer-verlegen, vreemd-kijkend nu ze geen bril op had, de roode striem over den neus, kwam ze binnen, sprak aarzlend....
.... ‘Piet.... zou je niet liever na bèd’....
Maar dan ineens verrast, meende ze damp te zien hangen, rook ze den geur.
‘.... Heb je tòch nog 'n endje gevonden, Piet?’ - vroeg ze blijig-verwonderd.
‘Nee,’ zei hij bot-onnadenkend.
‘En....’
‘Wàt en?’ barstte hij driftig los.
‘Nou - ik dacht - 't ruikt hier....’
‘Dan vergis je je,’ zei hij nerveus.
‘Nou - goed dan - goed dan,’ suste ze: ‘Kom je dan?’
Auteursrecht onbekend