‘Nee!’ riep Mientje, haar mondje buigend naar 't vingerputje van háar bank: ‘we benne 'r nog lang niet.’
‘Waar gane we dan heen, seg?,’ vroeg Kris, bleek joggie van-uit-de-straat, die met morsig neusje voor zich uit zat te droomen.
‘Na Trènsvaal, stomme jonge,’ lei Mientje uit - en weer buigend naar het gaatje in den grond, toeterde ze: ‘Achteruit! Volle kracht!’...
‘Wààrom motte we achteruit?’ vroeg Treesje.
Ze zat met 'r zondagsch katoentje netjes opgenomen, op de voorlaatste bank, 'n beetje bang voor de schemerschaduwen achter de tegelblokken.
Mientje, kaptein, knipperde pedant met de oogleden.
‘Dat wéét ze nog niet,’ smaalde ze: ‘zie je dan niet dat we anders tegen kaap De goeie hoop anvare, kind?’
Dan, ernstig 'n houtkrul draaiend, bootste ze 'n electrische schel na, geluid dat hoog-lief langs de tegelhoopen rakette.
‘Trrrrrrrr! Trrrrrrrr! Vooruit! Halve kracht!’
Dirk, de machinist, wrikte den stok in 't zand, riep ijvrig ‘Sisch! Susch! Sisch! Susch!’
En een serieuze, pleizierige aandacht was over de gezichtjes.
Ze gingen ècht.
Hè, wat gezellig.....
Maar Suus, de jongste, 'n dreumes van vier, peuterde van den bootwand. D'r kleine, zwarte vingers wreven 't zand weg, dat 'r 'n scheur in 't ovaal kwam.
‘Mien, se maakt 't schip kepot,’ waarschuwde Truus.
‘Laat je staan, lam dier!’ dreigde Mien; ‘blijf-ie d'r af, schááp! Anders mot je d'r uit. Plak jij 't weer is dicht, seg! Motte we verdrinke?’
Auteursrecht onbekend