In de eerste plaats waren 'r meisjes bij die, as je fatsoenlijk presenteerde, in 't donker stiekum twee of drie tegelijk namen - in de tweede bliefde ze niet àlles weg te geven.
‘Open je mond! Hap!’ - zei ze zoowat bij elk bed, 'n kleverig zak-warm zuurtje in 'n gapende mond duwend.
‘Nou, bijt me vingers niet af! Hé! Hé! Slaapie al Santje?’...
Santje woelde komiek, onzichtbaar onder de dekens.
‘Wat voert diè uit?’ - vroeg Gree verbaasd.
Maar opeens joelde uitgelaten, doorsust gegiegel over de bedden.
Er priemde 'n vurig-lichtend puntje in de scheemring der slaapzaal, 'n vinnig rood oogje dat leukvlammend spetterde.
Santje had 't dek weggesmeten nou 't 'r gelukt was 'n lucifer af te strijken en den brand in de cigaret te zuigen.
Met tranende oogen zat ze róók te hijgen.
‘Hè-je d'r méér?’ vroeg Gree, d'r eigen zuurtjes vergetend.
‘'n Heele doos vol,’ hoestte San, zich verslikkend.
Ze waren al an 't grabbelen, Anna, Marie, Jet, Trees, Coba.
Diè was goed! Diè was goddelijk! Nou allemaal rooken, jonges! Echt! Cigaretten met mondstukken! Hoe San 'r an kwam? O jee - in 'r zak gehouen. D'r neef was sigarenmaker. En 't ginnegappend gekakel, 't zachjes proesten vulde de wakker geworden zaal.
‘Heb-ie 'n vlammetje, Sjors?’ - vroeg Mien studentikoos: ‘dank je, zàg!’
‘Mag 'k is opsteke, San?’
‘Nou, pas nou op! Je morst al de asch op 't bed!’
Wat 'n lol! Hurkend op de bedden, hoestend,
Auteursrecht onbekend